Człowiek, który stworzył Magnę

Urodził się w małym austriackim miasteczku Kleinsemmering jako Franz Strohsack. W tym roku skończy 80 lat, ale jest nadal aktywny – został dożywotnio honorowym prezesem Magna International i zasiada w jej zarządzie.

Mimo że sprzedał już kilka pakietów akcji firmy, nadal decyduje o przyszłości Magny, a jego roczne zarobki wynoszą ok. 50 mln dol. kanadyjskich. Oprócz motoryzacji pasjonuje się również hodowlą koni i wyścigami.

Marzenie o samochodach

Naukę skończył w wieku 14 lat (ale teraz posiada kilka doktoratów honoris causa) i zatrudnił się w fabryce narzędzi. Nie widząc jednak w Austrii szans na lepszą pracę, wyemigrował w 1954 roku do Kanady. Tam w Ontario znalazł nie tylko pracę, ale i żonę, Austriaczkę z pochodzenia, Elfriede Sallmutter.

Magna chce spróbować montażu samochodów w warszawskiej FSO

Swój pierwszy biznes założył w 1956 roku. Była to firma Multimatic Investments Ltd, zajmowała się produkcją części dla motoryzacji. W 1969 roku Multimatic przejął innego producenta komponentów dla motoryzacji – Magna Electronics. Cztery lata później zmienił nazwę na Magna International. Potem firma rosła poprzez kolejne przejęcia – od Chryslera i General Motors przejęła ich joint venture New Venture Gear i połączyła ją z Magna Powertrain, a od Porsche CTS Fahrzeug-Dachsysteme, największego producenta otwieranych dachów (produkuje je między innymi dla fiata 500 cabrio).

Magna International już od dawna chciała mieć własną firmę produkującą samochody. Dotychczas jednak próby kończyły się niepowodzeniem. W 2008 roku firma była bardzo bliska przejęcia od Forda Astona Martina Lagonda Limited, ale Stronach poniósł porażkę i Aston Martin został sprzedany konsorcjum Prodrive za 479 milionów funtów. Wcześniej przymierzał się do przejęcia Chryslera, którego chciał się pozbyć DaimlerChrysler, ale nabywcą stał się fundusz Cerberus Capital Management, który zapłacił 7,4 mld dol.

Wielka wojna o przejęcie Opla

Największą porażką była niedokończona transakcja przejęcia Opla, którego chciał się pozbyć w 2009 roku General Motors. Magna uzyskała wtedy pełne poparcie rządu niemieckiego, znalazła partnera w Rosji – Sbierbank. Zakładano, że Sbierbank i Magna przejmą po 27,5 proc. Opla/Vauxhalla, pracownicy i dilerzy Opla po 10 proc., a 35 proc. nadal będzie należało do GM. Ustalono wówczas, że nadwyżka mocy Opla zostanie wykorzystana na produkcję Magny, Stronach zaś podczas salonu samochodowego we Frankfurcie na początku września 2009 roku przedstawiał się jako niemalże właściciel Opla i opowiadał o swoich planach produkcji aut elektrycznych w Europie. Ostatecznie 3 listopada 2009 roku GM zmienił zdanie i wycofał się z umowy z Magną.

Firma ma swoją siedzibę w Aurorze w Ontario. Jest dzisiaj w Ameryce największym producentem części samochodowych, zatrudnia 108 tysięcy pracowników w swoich 286 fabrykach. Ma również 86 ośrodków badawczych. Łącznie działa w 26 krajach, w tym w Polsce, gdzie posiada firmę Magna Automotive Poland. Europejska centrala mieści się w Oberwaltersdorfie.

Magna International dzieli się na Magna Steyr, Magna Powertrain, Magna Exteriors, Magna Seating, Magna Closures, Magna Mirrors, Exteriors and Interiors, Electronics i Cosma International. Jest największym dostawcą dla General Motors, Forda i Chryslera, a oprócz tego współpracuje z Volkswagenem, BMW i Toyotą. Przy tym firma nie jest jedynie dostawcą części, ale i produkuje oraz montuje całe auta – dla Peugeota robi model RCZ, dla Astona Martina – Rapide, a dla BMW Mini Countryman.

Firma romansująca z polityką

Magna International jest uznawana za firmę bardzo upolitycznioną. Sam Stronach startował w wyborach parlamentarnych w roku 1988 z ramienia Partii Liberalnej, ale został pokonany przez konserwatystę. Potem zaprzyjaźnił się z politykami z Partii Konserwatywnej, i to do tego stopnia, że budżet Ontario został zaprezentowany w jednej z fabryk Magny, co spotkało się z powszechną krytyką.

Frank Stronach jest również znaną postacią w polityce austriackiej, gdzie stał się znany z powodu swojego twardego stanowiska wobec organizacji pracowniczych. Wiadomo jednak, że utrzymuje bliskie kontakty, między innymi z byłym ministrem finansów Karlem-Heinzem Grasserem, który zresztą także pracował w Magnie. A Andreas Rudas, jeden z przywódców Socjaldemokratycznej Partii Austrii, nadal jest zatrudniony w Magnie.