W obowiązującym stanie prawnym zagadnienie wywłaszczania nieruchomości oraz ich zwrotu jest regulowane przez przepisy [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=175872]ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami[/link] (dalej – u.g.n.). Zasadnicze ramy dla istnienia instytucji wywłaszczenia wyznacza natomiast art. 21 ust. 2 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=77990]Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej[/link], stanowiący, iż dopuszczalne jest ono jedynie na cele publiczne oraz za słusznym odszkodowaniem.
Wywłaszczeniu podlegają nieruchomości (gruntowe, lokalowe oraz budynkowe) położone na obszarach przeznaczonych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na cele publiczne albo dla których wydano decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (art. 112 ust. 1 u.g.n.). Następuje ono na podstawie decyzji administracyjnej wydawanej przez starostę (prezydenta miasta na prawach powiatu – art. 4 pkt 9b1 u.g.n.). Może zostać dokonane jedynie na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego oraz obejmować całość nieruchomości lub tylko jej część.
[srodtytul]Najpierw negocjacje[/srodtytul]
Przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego starosta jest zobowiązany do przeprowadzenia rokowań z właścicielem, użytkownikiem wieczystym, osobą, której przysługują ograniczone prawa rzeczowe dotyczących nabycia na podstawie umowy praw podlegających wywłaszczeniu.
Istotne z punktu widzenia omawiania instytucji zwrotu wywłaszczonej nieruchomości jest wskazanie na zasadę przewidzianą w art. 136 ust. 1 u.g.n., zgodnie z którą wywłaszczona nieruchomość nie może być użyta na inny cel niż ten określony w stosownej decyzji o wywłaszczeniu.