Zawarcie umowy najmu okazjonalnego może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji. Stanowi ona zabezpieczenie finansowe dla właściciela nieruchomości w przypadku powstania zaległości czynszowych czy uszkodzenia mieszkania lub jego wyposażenia przez niesolidnego lokatora.
Maksymalna wysokość kaucji wynosi sześciokrotność miesięcznego czynszu za dany lokal. Jest on obliczany według stawki czynszu obowiązującej w dniu zawarcia umowy najmu okazjonalnego lokalu.
Kaucja zabezpieczająca
Pobrana kaucja nie może być traktowana przez właściciela jako dodatkowa bezzwrotna prowizja związana z podpisaniem umowy. Pochodzące z niej pieniądze mogą być przeznaczone jedynie na pokrycie kosztów ewentualnych szkód powstałych w okresie najmu lokalu mieszkalnego czy też kosztów związanych z egzekucją z lokalu (pokrycie należności z tytułu najmu okazjonalnego lokalu przysługujących właścicielowi w dniu opróżnienia lokalu oraz ewentualnych kosztów egzekucji obowiązku opróżnienia lokalu).
W razie rozwiązania lub wygaśnięcia umowy najmu właściciel musi zwrócić kaucję lokatorowi w ciągu miesiąca od wyprowadzenia się z mieszkania. Jeśli powstały wyżej wymienione należności, może on oczywiście potrącić je od przekazywanej sumy. Kaucja przy zwrocie musi zostać zwaloryzowana. Zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana.
Warto zauważyć, że w przypadku najmu okazjonalnego właściciel może żądać o połowę niższej kaucji niż w przy tradycyjnym najmie. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy takie zabezpieczenie finansowe może dochodzić 12-krotności miesięcznego czynszu za dany lokal. W praktyce różnica pomiędzy tymi limitami pozostaje bez znaczenia. Zdecydowana większość wynajmujących, niezależnie od rodzaju zwieranej umowy najmu, ustala wysokość kaucji na jedną do trzech równowartości pobieranego czynszu.
