Komentuje Jan Jarosławski, ekspert Skanska Residential Development Poland:

- W Ministerstwie Rozwoju odbyła się konferencja na temat wdrażania Krajowej Polityki Miejskiej (KPM). Sam dokument KPM, choć przyjęty już w październiku 2015 r., nadal budzi wątpliwości co do swojej skuteczności. Nie ma bowiem wiążącego charakteru prawnego i zawiera jedynie założenia adresowane do władz, co prawdopodobnie nie będzie wystarczające, aby przeciwdziałać rozlewaniu się miast czy służyć zwiększaniu udziału mieszkańców w kształtowaniu przestrzeni miejskiej.

Potrzebne są konkretne rozwiązania prawne, dzięki którym miasta, w których żyjemy byłyby bardziej funkcjonalne, ze zwartą zabudową i odpowiednią infrastrukturą. Przeszkodą we wdrażaniu zaleceń KPM mogą okazać się też niespójne czy wręcz archaiczne przepisy.

Kiss and ride

Wśród rozwiązań, jakie proponuje Krajowa Polityka Miejska znajdują się między innymi - powszechne już w europejskich miastach - strefy niskiej emisji spalin, racjonalny system parkingów - dogodnych miejsc parkingowych o ograniczonym czasie korzystania, takich jak „kiss and ride" czy rozbudowanie sieci ścieżek rowerowych i wypożyczalni rowerów miejskich.

KPM zachęca miasta również do wdrażania inteligentnych systemów sterowania ruchem czy zasobami naturalnymi, np. energooszczędnego oświetlenia z sensorami ruchu, sygnalizacji umożliwiającej płynne poruszanie się po głównych arteriach miasta czy elektronicznych tablic informacyjnych na przystankach komunikacji miejskiej. Model miasta, do którego stara się zmierzać Krajowa Polityka Miejska, da się określić mianem „liveable city" - miasta do życia, które w centrum uwagi stawia komfort i potrzeby mieszkańców. Czy założenia Krajowej Polityki Miejskiej faktycznie znajdą odzwierciedlenie w strategiach rozwoju polskich miast?

Twórcy dokumentu KPM odwołują się do koncepcji zrównoważonego rozwoju, partycypacji społecznej, walki z suburbanizacją i zanieczyszczeniem środowiska. Założenia są jak najbardziej właściwe i powinny być wpisane w filozofię rozwoju każdego miasta. Sam dokument jest jednak niewiążący, zawiera jedynie postulowane kierunki zmian przepisów, które w niektórych kwestiach będą trudne do wdrożenia.

Przeszkodą mogą okazać się sprzeczności w obowiązujących przepisach. Jako przykład mogą służyć postanowienia niektórych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego niespójne z przepisami budowlanymi czy też archaiczne przepisy dotyczące doświetlania projektowanych mieszkań, które nie uwzględniają potrzeb nabywców i możliwości inwestycyjnych w centrach miast.

Niespójna polityka

Utrudnieniem dla prowadzenia inwestycji jest też sztywność przepisów technicznych, które nie uwzględniają możliwości zastosowania nowoczesnych i energooszczędnych rozwiązań i opierają się na zdezaktualizowanych założeniach. Rozwój miast blokuje również brak długookresowej, spójnej perspektywy planistycznej i nieprzewidywalność rozwiązań urbanistycznych.

Aby możliwa była realizacja założeń KMP i rozsądna rozbudowa centrów miast, konieczne jest ujednolicenie przepisów, a w wielu przypadkach także ich aktualizacja. Pomoże to uniknąć chaosu przestrzennego, estetycznego i wizualnego.