Ceramiczne oblicza Pabla Picassa. Wystawa w Muzeum Narodowym

W 1949 r. przekazał też Muzeum Narodowemu 33 grafiki. Niewiele brakowało, żebyśmy dostali w darze i jego obrazy. Niestety, ówczesny dyrektor muzeum nie dotarł do Paryża, bo nie dostał paszportu, a potem Picasso zapomniał o obietnicy.

Wystawę bardzo wzbogacają zestawy grafik i ceramiki przywiezionych z Malagi, prezentowanych w sekcjach „Odnalezione piękno”, „Dziedzictwo mitów” i „Ceramiczne oblicza”. Ten wybór przypomina, że nowatorstwo Picasso łączył z dialogiem z tradycją, w którym szczególne miejsce zajmowały odwołania do antyku, renesansu i kultury śródziemnomorskiej. Od młodzieńczych aktów widoczna jest jego fascynacja ludzkim ciałem, nawet jeśli z czasem przeszedł do geometryzowanej jego deformacji.

Obficie czerpał z mitologii, zapełniając swe prace Minotaurami (z którym się identyfikował), faunami i centaurami. Z pasją przedstawiał sceny corridy, na których często bywał. Te wątki ożywają także w ceramice, nieraz przypominającej twarze-maski.

Nie stronił też od dialogu z artystami, o czym świadczy choćby jego graficzna reinterpretacja „Śniadania na trawie” Maneta. A przy całym nowatorstwie sztuki Picassa w kręgu jego ulubionych tematów graficznych dominują motywy znane w sztuce od dawna: „Wenus i Amor”, kobiece portrety i akty, artysta i modelka. A jednocześnie podziw budzi jego witalizm i energia w poszukiwaniu współczesnej estetyki.

„Picasso” – wystawa czynna do 14 stycznia 2024.