Jazz w trzynastozgłoskowcu

Marek Gaszyński, znany prezenter muzyczny i dziennikarz, autor książek o mocnym uderzeniu i tekstów wielu przebojów ery big-beatu („Sen o Warszawie”), rozpisał się ostatnio tak bardzo, że spod pióra wyszła mu opowieść o początkach jazzu w Polsce spisana... trzynastozgłoskowcem. Nie żartuję. Brzmi to mniej więcej tak:

„Namysłowskich jest wielu – najmłodszy z nich Zbyszek.

Z nim chciałby zagrać każdy, każdy chce go słyszeć.

Saksofon, puzon, trąbka – na tych instrumentach

nikt mu dziś nie dorówna w muzycznych talentach.

Proszą, żeby coś zagrał, niosą wiolonczelę,

on wzbrania się, powiada, że zagra w niedzielę,

odwykł od grania, nie śmie i panów się wstydzi,

kłaniając się umyka, Komedowa widzi,

podbiega i na białej podaje mu dłoni

smyczek, którym pan Zbyszek zwykle muchy goni.

Drugą rączką po gładkiej twarzy go pogłaska

I dygając: »Zbyszenku – mówi – jeśli łaska,

Zagraj, bo pora zacząć. Popatrz, oto kaska,

A jeśli to za mało, dla ciebie niewiele,

To się złożą na więcej Twoi przyjaciele«”.

Zabawne? Momentami. Ale także wtedy, gdy Marek Gaszyński opuszcza muzyczne opłotki i szeroko otwartymi oczyma rozgląda się po Polsce lat 50. zeszłego wieku:

„Socjalistyczny reżym oraz socrealizm,

to najdziwniejszy w świecie zbiorowy organizm:

M3, kuchnia bez okna, mieszkanie jak nora,

a sprzątaczka ważniejsza jest od dyrektora.

Wódka? Tylko z zakąską, chyba że do piwa.

Papier toaletowy? Owszem, czasem bywa.

Syrenka – typ sportowy,

mikrus to samochód,

logika socjalizmu nie wie

co to dochód.

Wyjechać za granicę? Skończ wpierw 50 lat,

potem zgoda rodziców.

Teraz ruszaj w świat!”.

Generalnie jednak bez odpowiedzi pozostanie czytelnik pragnący się dowiedzieć, dlaczego tej książki o skarpetkach Tyrmanda, wódce lejącej się w restauracjach „pod synkopy”, pierwszych festiwalach jazzowych nie napisał Gaszyński prozą. On sam powiada:

„Tego ja sam nie wiem.