Tajna wojna polskiego wywiadu

Wywiad i kontrwywiad wojskowy II RP, tom II

Tadeusz Dubicki

red. LTW

Polska sąsiadowała wówczas z totalitarnym molochem, który nie ukrywał, że jego ambicją jest podbój i wchłonięcie naszego kraju. Grunt do tego dzieła miały przygotować sowieckie tajne służby.

Nic więc dziwnego, że przez całe dwudziesto lecie polski kontrwywiad zajmował się głównie zwalczaniem bolszewickiej infiltracji, siatek szpiegowskich i dywersji. Nie oznacza to jednak, że ograniczaliśmy się tylko do defensywy. Mieczysław Starczewski, jeden z autorów II tomu zbioru „Wywiad i kontrwywiad wojskowy II RP", opisuje działania specjalne naszych służb na kierunku wschodnim.

Polska przede wszystkim skupiała się na budowaniu siatek dywersyjnych po obu stronach granicy ryskiej, które miały zostać uaktywnione w momencie wybuchu wojny z Sowietami. Część szkoleń odbywała się w tajnym ośrodku wywiadu w Zalesiu pod Warszawą, w którym obowiązywało hasło: „Dzieło niszczenia w dobrej sprawie jest dziełem tworzenia".

Program szkoleń wyglądał następująco: posługiwanie się bronią krótką i długą, budowa granatów i bomb, terenoznawstwo, łączność, walka wręcz, jazda na rowerze, pływanie, bieg na nartach, zaprawa marszowa, ochrona mostów, zwalczanie organizacji dywersyjnych wroga. Niestety, ze względu na dziwny przebieg, jaki miała polsko-sowiecka wojna 1939 r. niewiele z tego udało się wykorzystać.