W ciągu tych 880 lat wydawałoby się, że wszystko zostało już powiedziane o twórczości Nizami, napisano setki badań, wydawano książki, ale nawet dzisiaj badacze Nizamiego dokonują nowych odkryć, przedstawiają nowe idee, prowadzą debaty naukowo-teoretyczne. Stulecia mijają, zmieniają się epoki polityczne i społeczne, a za każdym razem dziedzictwo literackie Nizami wymaga coraz to nowszego teoretycznego i estetycznego podejścia.
Poeta nazywał miasto Ganja „krainą magów”, porównywał do starożytnego Babilonu, uważał się za „wykwalifikowanego maga” i przedstawiał swoją pracę jako „bogactwo Ganji”. Nawet gdy jego syn Muhammad zaczął pisać wiersze, poeta zwykł mu mawiać: „Nie szukaj w świecie wysokości ponad wierszem, gdyż poezja skończyła się wraz z Nizami” i brzmiałoby trochę niezręcznie, gdyby powiedział to inny wielki artysta, ale słowa Nizami przyjmujemy bardzo naturalnie, ponieważ tutaj organiczna jedność między możliwościami talentu a uwagą artysty przeszła przez filtr wieków i jest zawsze aktualna.