Dla bliskich Brando

Elia Kazan: – Brando wrze, pełen pasji i niepewności. I oferuje siebie reżyserowi. Oczywiście, pod warunkiem że się z nim zgadza.

To z Kazanem stworzył największe role. Potem bezskutecznie szukał podobnego partnera. Rozczarowany, traktował aktorstwo zdawkowo, zmienił się w tyrana. Nie pozwalał się reżyserować, szybko się nudził, wydłużał zdjęcia w nieskończoność. Uratował go Coppola i kreacja w „Ojcu chrzestnym”. Jednak to przy Bertoluccim się odsłonił. „Ostatnie tango w Paryżu” jest jak spowiedź. Aktor nie cierpiał tego obrazu, mówił: – Za dużo z siebie dałem.

Gdy jako najmłodszy aktor w historii odebrał Oscara, opowiadał: – Najpierw myślałem, że aktorstwo to dobry sposób na zarabianie pieniędzy. Potem się zaangażowałem. Niczego innego nie umiem robić dobrze.

Prawie identycznej odpowiedzi udzielił Larry’emu Kingowi 40 lat później, ale wtedy siedział w brudnym dresie we własnym domu. Był cynicznym, choć wciąż dowcipnym starcem. I szalonym wynalazcą. Jeden z producentów opowiada, jak Brando zadzwonił i zażądał spotkania. Gdy filmowiec się zjawił, Brando zapytał: – Jak myślisz, ile energii daje basen pełen węgorzy? Chciał w ten sposób oświetlić dom, wymyślił też, że wykorzysta morską wodę do klimatyzacji hotelu na Bora-Bora.

Z opowieści bliskich wyłania się człowiek, który przeżywał wielkie przyjaźnie z mężczyznami i ciągle nowe romanse z kobietami. Na partnerkach mścił się za krzywdy, których doznał od matki, ale i wobec mężczyzn bywał bezwzględny. Był dla innych niebezpieczny, ale nikt mu się nie oparł.