Zagrałem co najmniej 2 tysiące koncertów

[b]Inauguruje pan festiwal w Busku specjalnym koncertem jubileuszowym z okazji 50-lecia swojej pracy artystycznej. Tę rocznicę liczy pan od konkretnego publicznego występu?[/b]

[b]Konstanty Andrzej Kulka:[/b] Od pierwszego publicznego koncertu, który grałem, mając 12 lat. To już właściwie ponad 50 lat, bo koncert ten miał miejsce 15 listopada 1959 roku w sali średniej szkoły muzycznej w Gdańsku-Wrzeszczu przy ul. Partyzantów. W moim rodzinnym mieście, bo jestem gdańszczaninem; tam spędziłem młodość, nauczyłem się wszystkiego.

[b]Pamięta pan dokładnie tamte przeżycia?[/b]

Tak, chociaż tej szkoły już tam nie ma. A od tamtej pory zagrałem co najmniej 2 tysiące koncertów, ale to w końcu było mocne przeżycie. Mój pierwszy samodzielny duży koncert. Grałem cały recital – utwory Mozarta, Młynarskiego, Corellego... Szukałem ostatnio dokumentów dotyczących tego wydarzenia do przygotowywanego wywiadu rzeki z twórcami wywodzącymi się z Gdańska. I znalazłem nawet zapis, że dochód z mojego pierwszego recitalu został przeznaczony na budowę 1000 szkół.

[b]W pana oficjalnej biografii akcentuje się zwykle mocniej udział w Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Paganiniego w Genui, gdy miał pan 17 lat.[/b]

Dostałem tam dyplom ze specjalnym odznaczeniem, ale moja międzynarodowa kariera sceniczna zaczęła się naprawdę od wygrania Międzynarodowego Konkursu Radiowego ARD w Monachium w 1964 roku, gdzie w finale grałem koncert Czajkowskiego.

Otrzymałem nagle bardzo dużo propozycji koncertów. To było wielkie wyzwanie, ale też trudny dla mnie okres. Byłem przecież młodym człowiekiem, nie miałem jeszcze obszernego repertuaru, a tu trzeba się było uczyć szybko nowych utworów,

[b]Czy młodemu muzykowi jest łatwiej teraz zrobić karierę czy kiedyś?[/b]

Kiedyś było łatwiej ze wszystkim, bo miejsc do grania specjalnie przez te lata nie przybyło, a chętnych do koncertowania było jednak w czasach mojej młodości mniej. Gdy startowałem, nie mieliśmy jeszcze tak wielkiej konkurencji z Dalekiego Wschodu – Chin i Japonii. Dziś kraje te znacznie intensywniej łakną kultury zachodniej, więc przestrzeń się zagęściła.

Kiedyś byli także porządni impresariowie, którzy nie tylko dbali o biznes, ale też autentycznie kochali muzykę i byli prawdziwymi melomanami. Teraz to rzadkość. Młodych ludzi z talentem obecnie nie brakuje, ale do zrobienia kariery potrzeba również szczęścia, kontaktów i umiejętności poruszania się w obowiązujących układach.

[b]Co zagra pan podczas jubileuszowego wieczoru w Busku?[/b]

Po pierwsze utwory Karola Lipińskiego, bo jestem gorącym propagatorem twórczości tego po części zapomnianego wielkiego polskiego skrzypka z czasów romantyzmu. Artysty, który spotykał się wielokrotnie z Paganinim. Razem grywali koncerty w Niemczech, we Włoszech i w Polsce. Moim zdaniem napisał wiele utworów lepszych od Paganiniego. Nieustannie, razem z prof. Andrzejem Wróblem, apeluję do ministra kultury o ich publikację (niestety, apele te pozostają do tej pory bez echa), a nawet udało mi się wydać dwie płyty z jego utworami i mam w planie następne.

W Busku razem z wiolonczelistą Tomaszem Strahlem zagram także koncert podwójny a-moll Brahmsa. A po przerwie zaśpiewa moja córka Gabrysia.

[b]Dołączy pan do niej i, jak na jej płycie „Hat, Rabbit”, zagra partię skrzypcową?[/b]

Na pewno tak, przynajmniej dwa utwory.

[b]Udział w tym albumie to inicjatywa pana czy córki?[/b]

Jej, ale ja tę propozycję z radością przyjąłem. Uważam, że to, co ona robi, jest wartościowe i oryginalne, niesztampowe. Nie jestem zresztą zwolennikiem wyłącznie muzyki klasycznej. Uznaję inną muzykę i lubię słuchać np. Stinga albo Phila Collinsa...

[b]Na festiwalu w Busku będzie miał też swój koncert Nigel Kennedy. Chciałby pan z nim zagrać?[/b]

Nigel Kennedy jest ciekawym, bardzo dobrym skrzypkiem, ale też w pewnym sensie oryginałem. Ludzie często przychodzą nie tylko po to, żeby go posłuchać, ale przede wszystkim zobaczyć. Ja nie mógłbym w ten sposób grać, mam inny temperament i charakter.

[b]Pana repertuar jest bardzo szeroki – od Vivaldiego do Pendereckiego...[/b]

Taki jest wymóg czasu, że trzeba mieć szeroki repertuar. Oczywiście absolutnie wszystkiego, co zostało napisane, nie sposób opanować. Ale pewne pozycje klasyczne wypada znać.

[b]Jakie utwory należą do pana ulubionych?[/b]

Najlepsze koncerty skrzypcowe to niewątpliwie koncerty Brahmsa i Czajkowskiego. Jak też mówiłem, staram się promować muzykę polską. Oprócz kompozycji Karola Lipińskiego nagrałem także zapomniany świetny Sekstet Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego i rzadko przypominany koncert skrzypcowy Mieczysława Karłowicza.

[b]Ma pan ulubiony instrument?[/b]

Ostatnio gram najczęściej na kopii Guarneriusa, zrobionej przez lutnika Wojciecha Topę w Zakopanem. Zmiana skrzypiec bywa kłopotliwa, bo każde mają inną menzurę czy rozstaw strun.

[b]Pana muzyczne upodobania, technika, interpretacje z czasem ewoluowały?[/b]

Jeśli chodzi o technikę skrzypcową, to w zasadzie pozostaje ona taka sama, jaką wymyślono kilkaset lat temu. Pomijając eksperymenty z lat 60. i 70. XX wieku, których nigdy nie akceptowałem.