Chopin pod piramidami

Leszek Możdżer szybko przeniósł chopinowski dorobek do współczesności. Najpierw zabawił się z Chopinem – potraktował jego utwory jak wciągającą łamigłówkę, szukał rozwiązania z dowcipem i błyskotliwością. Sięgał pod klapę, potrącał struny ręką, jakby droczył się z dostojnym instrumentem. Później wpychał tam ręcznik, nie tłumiąc brzmienia poszczególnych klawiszy, ale zupełnie je zmieniając. Wydawało się, że jedna jego dłoń gra na fortepianie, a spod drugiej wydostają się dźwięki gitary, syntezatora i skrzypiec.

Możdżer nie przesadza jednak z efektami, pomysłowość łączy z finezją gry. Od żartów przeszedł do subtelnych impresji, utwory Chopina nabrały zwiewności, a potem przerodziły się w thriller. Ostatnią partię Możdżer zmienił w dreszczowiec – jedną dłonią wyznaczał niepokojący puls, drugą snuł kryminalną intrygę: napięcie rosło, a razem z nim ciekawość, bo muzyk zaskakiwał i do ostatniej chwili nie było wiadomo, co jeszcze się zdarzy. Żegnany owacjami ukłonił się i jak dyrygent oddający honory orkiestrze wskazał na fortepian – swego partnera w zdumiewającym duecie.

Gdy zszedł ze sceny, czar prysł. W ostatnim akcie koncertu zabrakło wyobraźni i wirtuozerii. Atak ostrych gitarowych riffów był – po delikatnym szybowaniu z Możdżerem – jak łupnięcie o ziemię. Gitarzyści: Ryszard Sygitowicz, Jacek Królik i Marek Raduli, mieli pokazać rockowy potencjał chopinowskich kompozycji, a zagrali siermiężnie i anachronicznie. Egipska publiczność reagowała entuzjastycznie, gdy prezentowali żywiołową wersję poloneza. Sfinks taktownie milczał.