Urodzona w Michelstadt w Niemczech w 1944 Horn studiował w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Hamburgu i St Martin’s School of Art Londynie. Do 1981 roku mieszkała i pracowała głównie w Nowym Jorku, później w Paryżu. W 1989 roku została profesorem Uniwersytetu Artystycznego w Berlinie.
Od początku jej performanse i instalacje związane z ciałem odnosiły sukcesy. W 1972 roku Horn była najmłodszą uczestniczką Documenta. W swoich wczesnych pracach badała związki miedzy ciałem i przestrzenią.
Kinetyczne rzeźby Rebeccy Horn
W późniejszych pracach ludzkie ciało zastąpiła surrealistycznymi kinetycznymi rzeźbami, które nabierały własnego życia. W swoich instalacjach wykorzystywała skrzypce, walizki, drabiny, fortepiany, wachlarze z piór, metronomy, młotki, zbiorniki na wodę, spiralne maszyny do rysowania. Były one nieustannie zmieniającymi się metaforami, nawiązującymi do obrazów mitycznych, historycznych, literackich, duchowych i ludzkiej kondycji.
Czytaj więcej
"FataMorgana". Rebecca Horn ma retrospektywę w najbardziej prestiżowym miejscu w Wenecji – w galerii przy Piazza San Marco
W latach 80. i 90. XX wieku powstały jej ogromne instalacje o znaczeniu politycznym i historycznym, poświęcone określonym miejscom. Artystka w kinetycznych rzeźbach realizowanych w konkretnych fizycznych przestrzeniach odwoływała się do ciążącej na nich przeszłości, np. w „Concert in Reverse” (1997) w Münster – stara wieża miejska stawała się miejscem egzekucji Trzeciej Rzeszy. W Wiedniu – w „Tower of the Nameless” (1994) artystka stawiała pomnik uchodźcom z państw bałkańskich w formie wieży z mechanicznie grającymi skrzypcami. A w Weimarze, europejskim stolicy kultury 1999, zrealizowała instalację „Concert for Buchenwald” ze starymi instrumentami leżącymi na torze w dawnej zajezdni tramwajowej, przywołującą pamięć o Holocauście.
