Kamasi Washington „Heaven & Earth". Na przygaszonej kliszy

Silne uderzenia smyczków skontrowane latynoskim pulsem, chórki, a wreszcie kobieta i mężczyzna, powtarzający słowa z dawnego filmu z Bruce'em Lee. Rozlewny, zmysłowy, soulowy klimat, który anglofoni trafnie oddają słowem „lush", niezbyt idealnie tłumaczonym na polski jako „luksusowy", „bujny" czy „puszysty". Jest nam przyjemnie. Wydaje się, że słuchamy Curtisa Mayfielda albo że znaleźliśmy się w środku lata 1973 w Los Angeles, przypatrujemy się palmom, których liście powiewają niczym na przygaszonej, kolorowej kliszy. Po pewnym czasie soulowy nastrój przełamuje pianino – i od razu odlatuje w inne skale, inne rejony. Potem – inni muzycy, i wreszcie sam Kamasi Washington na saksofonie tenorowym, robiący z tej prostej, filmowej piosenki dziesięciominutowy, totalny huragan psycho-jazzu i post-bopu. I wreszcie szaleństwo (pozornie) uspokaja się. Wracamy do soulu, i tylko niepokoją słowa śpiewane i recytowane przez Patrice Quinn i Dwighta Trible'a: „Nie będziemy już ofiarami/ nie będziemy już prosić o sprawiedliwość/ zamiast tego dokonamy naszej zemsty". Słowa szczególnie przerażające w dzisiejszym niestabilnym świecie. A to dopiero początek. Czekają nas dwie i pół godziny z muzyką Washingtona: agresywną i szaloną na pierwszej płycie („Earth") lub psychodeliczną i oniryczną na „Heaven".