Odejścia i powroty, czyli samotność ma swój dźwięk

To niby tylko pięciu chłopaków grających muzykę gitarową według dobrych brytyjskich wzorców, ale w rodzinnych Mysłowicach za zasługi postawiono im pomnik. Słynny operator Janusz Kamiński zrezygnował ze współpracy z Martinem Scorsese, bo już wcześniej miał w planach teledysk do angielskiej wersji „Długości dźwięku samotności”. – Pracuję tylko dla Spielberga i Myslovitz – stwierdził wówczas dowcipnie.

[srodtytul]Po odpoczynku[/srodtytul]

Fakty biograficzne brzmią wspaniale, tyle że od wydania ostatniej płyty „Happiness is Easy” miną niedługo trzy lata.

W 2008 r. grupa nie pracowała bynajmniej nad nowym materiałem (ten ukaże się najwcześniej w 2010 r.). Panowie spotkali się w komplecie dopiero pod koniec grudnia na koncercie w Tel Awiwie. To wynik zaplanowanego wcześniej roku przerwy.

– Jeżeli tylko ktoś ma taką możliwość, to polecam. Nie wiem, jak inne chłopaki z zespołu, ale ja bardzo przez ten rok odpocząłem

– mówi wokalista Artur Rojek. – Po dziewięciu latach intensywnego koncertowania było to bardzo potrzebne. Nasze życie artystyczne toczyło się od piątku do wtorku. Pozostawały trzy dni na wizytę w domu. To przyjemny rytm, ale w mojej głowie coraz częściej pojawiała się myśl, co by było, gdyby tych koncertów nie było. I okazało się, że byłoby świetnie – wyjaśnia.

Sam Rojek poświęcił się rodzinie, realizowaniu zobowiązań zawodowych, ale też podróżom. Jak przyznaje, dwa miesiące spędził w Seattle zauroczony zarówno położeniem miasta, jak i muzyką, którą w nim nagrano.

Twórcze fascynacje śląskiego artysty oscylują obecnie również wokół klimatów amerykańskich, jednak odmiennych niż te z Seattle, bardziej folkowych: Joni Mitchell, Bon Iver, Fleet Foxes. Być może echa tego usłyszymy na czwartej edycji Off Festival. Impreza – od początku będąca oczkiem w głowie Rojka – ma mieć w tym roku cztery dni.

[srodtytul]Utartym szlakiem[/srodtytul]

Oczekiwanie umili wydana właśnie reedycja „Miłości w czasach popkultury”, czwartego w dorobku Myslovitz albumu, który rozszedł się w imponującej, sięgającej ponad 150 tys. egzemplarzy ilości i przyniósł przeboje takie jak „Chłopcy”, „My” czy wspomniana „Długość dźwięku samotności”.

– Minęło dziesięć lat od premiery tego krążka. Warto więc go w ten sposób przypomnieć – twierdzi Leszek Gnoiński. Dziennikarz ma już na swoim koncie tak popularne książki jak „Kult Kazika”, „Raport o Acid Drinkers” i „Encyklopedię Polskiego Rocka”, na drugą połowę 2009 r. planuje zaś książkę o mysłowickiej formacji. Jej fragmenty wykorzystano we wkładce krążka, który dla autora jest czymś więcej niż skokiem na kasę.

– Na Zachodzie zespoły takie jak The Cure czy Joy Division sięgają po wydawanie reedycji swoich najlepszych albumów ze zremasterowanym dźwiękiem i dodatkową płytą pełną bonusów, kawałków w wersji demo. To właśnie pójście w tę stronę – dodaje.

Zdaniem Gnoińskiego, teraz na „Miłość w czasach popkultury” można spojrzeć bardziej obiektywnie, bez namolnie podsuwanych skojarzeń z Oasis.

– Gdy wydawca napisał, że Myslovitz to zespół nawiązujący do brit-popu, nikt nawet nie zastanawiał się, czy to aby na pewno prawda. I do dziś w pierwszych albumach Myslovitz ja bardziej słyszę klimat lat 60. Bardziej więc niż Oasis jest to Velvet Underground – mówi.

[srodtytul]Coś specjalnego[/srodtytul]

Dla Leszka Gnoińskiego ekipa Artura Rojka to nie tylko ciekawi do sportretowania rockandrollowcy, ale przede wszystkim bardzo dobra kapela koncertowa.

W Jarocinie bez problemu zburzyła mur niechęci i stereotyp balladowych, popowych gwiazd. Nic dziwnego. Prezentowane na żywo kawałki odbiegają od studyjnych wersji, a słynny, improwizowany „Mickey” od pięciu minut w 1995 r. rozrósł się do popisu czterokrotnie dłuższego.