Everybody Knows Cohena

Kanadyjski bard, który w zeszły poniedziałek śpiewał w katowickim Spodku, teraz do stolicy przyleciał przez Moskwę, gdzie wystąpił w największej sali widowiskowej Kremla. Artysta jest wciąż na trasie światowego tournée, które zaczęło się wiosną 2008 r. w Montrealu, a skończy się w połowie grudnia dwoma finałowymi koncertami w Las Vegas.

76-letni pieśniarz nie daje po sobie poznać trudów tego gigantycznego przedsięwzięcia ani okoliczności jego podjęcia (jak wiadomo, musi spłacać długi, bo jego była menedżerka „wyczyściła” mu wielomilionowe konto w 2005 r., kiedy to kolejny raz medytował w buddyjskim klasztorze zen).

[srodtytul]Kilka pokoleń fanów[/srodtytul]

Cohen po dawnemu żwawym krokiem, jak zawsze nienagannie elegancki, wkracza na warszawską scenę i wita się z publicznością, z wdziękiem uchylając miękkiego kapelusza. No i już rozbrzmiewa jego charakterystyczny, głęboki baryton.

Na pierwszy ogień idzie „Dance Me To The End Of Love”, jeszcze jeden hymn Cohena na cześć kobiecości, który artysta śpiewał 25 lat temu w Sali Kongresowej, podczas swego pierwszego przyjazdu do Polski, i który potem przypomniał w 2008 r. na Torwarze.

Widownia, choć nie tak liczna jak dwa lata temu, reaguje bardzo gorąco. Na sali kilka pokoleń fanów. Od tych, którzy pamiętają jeszcze koncert z 1985 r., po młodych, których nie było jeszcze wtedy na świecie. Widać wiele znanych twarzy – muzyków, aktorów, polityków. Ze sceny Cohen dziękował za przybycie byłemu prezydentowi Lechowi Wałęsie, z którym zetknął się ćwierć wieku temu w czasie swego pierwszego przyjazdu do Polski.

[srodtytul]Same hity[/srodtytul]

Cohen dziękuje za pierwszą owację i zaraz śpiewa dalej jedną piosenkę po drugiej, kołysząc się do rytmu, czasem akompaniując sobie na gitarze.

Są więc „Bird On The Wire” z 1969 r., „Chelsea Hotel”, „Gipsy Wife”. Natomiast mniej klimatów z kręgu „Everybody Knows”, „The Future” i „In My Secret Life” z kilku płyt powstałych w rozpoczętej w 1988 r. i trwającej do dziś współpracy artysty z Sharon Robinson – kompozytorką, aranżerką i wokalistką. Samej Sharon, oklaskiwanej w duetach z Cohenem poprzednim razem, nie ma, niestety, obecnie. Wszakże osierocony przez nią, ale obdarzony anielskimi głosami chórek The Webb Sisters, jak i sekstet instrumentalny ze znanym nam już świetnym hammondzistą Neilem Larsenem, basistą Roscoe Backiem i wirtuozem latynoskiej gitary Javierem Masem brzmi świetnie, tworząc barwne i zróżnicowane tło dla songów.

[srodtytul]Długie pożegnanie[/srodtytul]

Nie milkną brawa. Dramaturgii koncertu nie psuje nawet półgodzinna przerwa w jego połowie. Artysta musi trochę odpocząć. Po jego powrocie na estradę napięcie nie spada, bo słuchamy przecież „Tower Of Song”, „I’m Your Man” i tyle razy kopiowanego „Hallelujah”.