Jednak z takim temperamentem, jaki nadal ma 70-letnia dziś Dunaway, to może nie być proste. Gdy kilka lat temu brytyjski dziennikarz nieostrożnie zapytał ją, czy to prawda, że podczas zdjęć do „Chinatown" (1974) w złości oblała reżysera uryną, bez najmniejszych ceregieli wyrzuciła reportera za drzwi.
Aktorka najwyraźniej nie chce się tłumaczyć z grzechów młodości. – Żyłam zupełnie oderwana od zwykłych spraw, tak bardzo byłam zajęta... byciem filmową gwiazdą – powiedziała w jednym z wywiadów.
Chociaż o ekscesach na planie „Chinatown" krążyły legendy, film Polańskiego spodobał się widzom i krytykom, a impulsywnej aktorce przyniósł kolejną nominację do Oscara.
Statuetkę zdobyła przy trzecim podejściu – za rolę ambitnej producentki telewizyjnej w filmie Sidneya Lumeta „Sieć" (1976).
Faye Dorothy Dunaway urodziła się 14 stycznia 1941 roku w Bascom na Florydzie. Ojciec był zawodowym wojskowym, matka zajmowała się domem. Faye studiowała aktorstwo na uniwersytecie w Bostonie, otrzymała propozycję wyjazdu na stypendium do Londynu, ale wybrała Broadway. Zadebiutowała w sztuce „Oto jest głowa zdrajcy" i przez kilka kolejnych lat była związana ze sceną. Na małym ekranie pojawiła się w serialu „Seaway" (1965). Hollywood podbiła dwa lata później, tworząc mistrzowski, tytułowy duet z Warrenem Beattym w dramacie „Bonnie i Clyde" Arthura Penna. Za rolę kelnerki, która zaczyna rabować banki, Dunaway zdobyła pierwszą oscarową nominację i praktycznie z dnia na dzień stała się gwiazdą.
