Rozmowa z Kirsten Dunst, laureatką nagrody najlepszej aktorki

Rz: W czasie canneńskiej konferencji prasowej „Melancholii" siedziała pani obok Larsa von Triera. Co pani myślała, gdy mówił o swoich – jak to nazwał – „nazistowskich" korzeniach i empatii dla Hitlera?

Zbliżenie - Czytaj więcej

Kirsten Dunst:

Trudno mi te wypowiedzi komentować. Lars cierpi na depresję, nie zawsze jest w dobrym stanie psychicznym. Ale myślę, że są tematy, z których nie wolno żartować. Czułam się w czasie konferencji prasowej skonsternowana. Bardzo żałuję, że nikt Larsowi tej wypowiedzi nie przerwał. Współczuję mu, bo został uznany w Cannes za persona non grata, a to jest jedyny festiwal, w którym od lat uczestniczy. Ale cieszę się, że represje nie dotknęły również filmu, który wydaje mi się fascynujący.

„Melancholia" jest opowieścią o depresji. To obraz bardzo osobisty, bo von Trier doskonale zna stan umysłu, w jakim znajduje się pani bohaterka. Powiedział nawet w jednym z wywiadów: „Justine to ja".

Kiedy pracowaliśmy, był w bardzo dobrej formie. On kręcąc film, stara się panować nad swoimi demonami. Ma rodzinę, która go wspiera. Świetną żonę, fajne dzieci. A także bardzo oddanych współpracowników. Zresztą lubi spotykać się na planie z tą samą ekipą i ze swoimi stałymi aktorami. Takimi choćby jak Stellan Skarsgard, z którym pracuje od lat. Ale przy „Melancholii" rzeczywiście nie ukrywał, że robi film o własnej depresji, a moja bohaterka jest czymś w rodzaju jego alter ego.

Jak z panią pracował na planie?

Lars jest podczas zdjęć spokojny i pomocny. Nie krzyczy, nie denerwuje się, zdarza się, że wręcz zapomina powiedzieć po ujęciu „Kamera stop". To prawda, przychodzą chwile, że nagle wybucha albo mówi coś bardzo ostro. Ale wtedy wystarczy na 15 minut zejść mu z drogi i wszystko wraca do normy.

Dla pani decyzja o przyjęciu tej roli też chyba była niełatwa. Sama cierpiała pani na depresję.

Nie chcę o tym mówić, niechętnie sięgam myślami do tamtego okresu. Tymczasem gdy grałam Justine, wspomnienia wracały. To czasem bolało.

Ale mogę powiedzieć, że byłoby mi trudniej zrozumieć jej stan, gdybym sama nie przeszła wcześniej przez tamto doświadczenie.

Po skończeniu pracy nad trzecim „Spidermanem" i komedią „Jak stracić przyjaciół i zrazić do siebie ludzi" zrobiła pani dwuletnią przerwę w pracy. Myślała pani wtedy o zmianie zawodu?

Nie, absolutnie nie. Po prostu kiedy zamknęliśmy cykl o człowieku pająku poczułam, że w moim życiu skończyła się jakaś epoka. Musiałam odpocząć, pomyśleć, zebrać siły. Aktor idzie zwykle od filmu do filmu, ale czasem powinien rozliczyć się ze sobą i swoją karierą. Ja miałam taką potrzebę.

Co pani robiła przez te dwa lata?

Zagrałam w krótkim filmie, ale przede wszystkim odpoczywałam. Ale też robiłam wiele ciekawych rzeczy. Uczyłam się malować, przypomniałam sobie, jak to jest wyjść na kolację ze znajomymi. No i próbowałam przywrócić trochę porządku w moim zwariowanym życiu. Od dziecka stale pracowałam, a po Spidermanie stałam się na dodatek bardzo rozpoznawalna. Musiałam odzyskać swoją prywatność.

Przeszkadzali pani paparazzi?

Nie uznaję takiego totalnego narzekania na media. Promocja, rozmowy z dziennikarzami, sesje fotograficzne to część naszej pracy. Ale ja też nie znoszę agresji fotoreporterów. Nie cierpię sytuacji, gdy nagle wyrasta przed tobą kilkudziesięciu facetów z wyszczerzonymi w twoją stronę obiektywami aparatów fotograficznych. I nie obchodzi ich, czy masz ochotę im pozować, czy nie.

Grała pani w reklamach od trzeciego roku życia. Potem, bardzo szybko, przyszły propozycje z telewizji i kina. Nie żałuje pani czasem straconego dzieciństwa?

Nie. Było ciekawie. A poza tym nie znałam innego sposobu życia.

Znalezienie się w centrum Hollywood w bardzo młodym wieku niesie chyba sporo niebezpieczeństw.

Tak, ale głównie dla osób, które nie mają zaplecza rodzinnego. Nastolatki, które same przebijają się przez hollywoodzkie układy, często tracą kompas. Zaczynają bywać w modnych klubach, często próbują narkotyków, alkoholu, rozrywkowego życia. Ja wracałam po pracy do domu i mama szybko przypominała mi, kim jestem. Mówiła: „Kiki, pokój jest niesprzątnięty". Albo: „Nie wyczyściłaś rano kociej kuwety. Zrób to teraz".

Mama pomagała też pani wybierać role?

Zawsze służyła mi radą.

Jako dwunastolatka dostała pani nominację do Złotego Globu za kreację w „Wywiadzie z wampirem". Co było w tej roli najtrudniejsze?

To, że musiałam się na ekranie całować z Bradem Pittem. On przez cały czas traktował mnie jak młodszą siostrę, więc było w tym coś lekko perwersyjnego.

Podobno odrzuciła pani propozycję zagrania głównej roli w „American Beauty". Nie żałuje pani?

Trochę tak, bo to niezwykłe kino. Ale miałam wtedy 19 lat i nie poznałam się na scenariuszu. Myślałam: „Jak to? Mam leżeć naga w płatkach róż? Bez sensu". Sztuka czytania filmowych tekstów to dla aktora bardzo ważna umiejętność. Trzeba się jej nauczyć.

Gdy z dziecięcej i młodzieżowej gwiazdki przeistoczyła się pani w dojrzałą aktorkę, zmieniło się pani spojrzenie na Hollywood?

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. To był mój świat, w którym dobrze się czułam. Oczywiście, dzisiaj dostaję lepsze scenariusze. Propozycje grania ról ciekawszych i bardziej dojrzałych kobiet. Bardzo mnie to cieszy.

Często pracuje też pani z reżyserami europejskimi. Grała pani w filmach Anglików Mike'a Newella i Richarda Loncraine'a, Irlandczyka Neila Jordana, Francuza Michela Gondry'ego, teraz przyszła kolej na Duńczyka Larsa von Triera. Ciągnie panią Europa?

Oczywiście. Świetnie się tu czuję. Pochodzę z rodziny o niemieckich korzeniach. Często jeżdżę incognito do Niemiec, żeby odwiedzić dziadków, mam niemiecki paszport. Nawet teraz, kiedy przyleciałam do Francji na festiwal, inni Amerykanie czekali w kolejce ze swoimi dokumentami, a ja przeszłam przez bramkę dla obywateli Unii Europejskiej. Byłam z tego bardzo dumna.