Marek Dusza rekomenduje nowe płyty na weekend

Pop/Jazz

Tony Bennett & Lady Gaga „Chick To Chick Live!"

Interscope/Universal, DVD, 2015

We wrześniu 2014 r. ukazał się album „Chick To Chick" zaskakującego duetu Tony Bennett i Lady Gaga. Nie było to ich pierwsze spotkanie, razem zaśpiewali trzy lata wcześniej. Ta płyta ze standardami okazała się strzałem w dziesiątkę, trafiła na pierwsze miejsce najlepiej sprzedających się albumów w USA i osiągnęła status złotej w kilku krajach. Nagroda Grammy w kategorii Best Traditional Pop Vocal Album potwierdziła uznanie profesjonalistów, choć zdania krytyków były podzielone. To, że Tony Bennett jest wielki, wiedzą wszyscy, ale Lady Gaga funkcjonuje jako szokująca strojami gwiazdka o przeciętnym głosie i świetnej reklamie.

Prawdziwa konfrontacja z publicznością nastąpiła w nowojorskim Jazz at Lincoln Center, gdzie wystąpili z trzema zespołami jazzowymi i orkiestrą. W niemal każdej piosence Lady Gaga prezentuje inną kreację i fryzurę, co dla wielu widzą będzie atrakcją tego koncertu. Lady Gaga słuchała w młodości jazzowych płyt, jak się sama przyznała, a te z nagraniami Tony'ego Bennetta należały do jej ulubionych. Koncert i album były spełnieniem jej marzeń. Wykonanie standardów: „Chick To Chick" Irvinga Berlina, „Nature Boy" czy „Goody Goody" Mercera wspólnie z Bennettem było dla niej poważnym wyzwaniem. Ale Lady Gaga nie okazała najmniejszej tremy, kiedy jej głos odstawał od perfekcyjnej artykulacji 88-letniego Bennetta. Oboje mieli też solowe występy, w których Lady Gaga wypadała ciekawiej.

Koncert zakończył standard Duke'a Ellingtona „Don't Mean A Thing (If It Ain't Got That Swing) " z udziałem trębacza Chrisa Bottiego, saksofonisty Davida Manna i rewiowego baletu. To uzmysłowi widzom i słuchaczom, że jazz, a właściwie swing był kiedyś muzyką popularną.

Swing

Billie Holiday „The Centennial Collection"

Columbia/Sony, CD, 2015

Setna rocznica urodzin Billie Holiday stało się okazją do wydania wielu składanek i wznowień 

albumów. „The Centennial Collection" zawiera dwadzieścia kluczowych dla jej kariery i kształtowania się stylu nagrań z lat 1935-45. Co ważne, te nagrania są dziś mniej znane od wydawanych w latach 50. na płytach długogrających albumów jak np. „Lady In Satin".

Talent Billie Holiday odkrył w 1932 r. producent i impresario John Hammond, który usłyszał ją w klubie Covan's. W 1935 r. zaczęła nagrywać dla wytwórni Brunswick swingowe piosenki z zespołem pianisty Teddy'ego Wilsona. Dwie z nich: „What A Little Moonlight Can Do" i nastrojowa „These Foolish Things" otwierają tę kompilację. Nagrania troszkę szumią, ale swingują, jak dziś już nikt nie potrafi. W 1936 r. nagrywała pod swoim nazwiskiem i z własną orkiestrą. Znakomita interpretacja „Summertime" George'a Gershwina przyniosła jej wielką popularność i uznanie. W tym samym roku nagrała pierwszą własną kompozycję „Billie's Blues". Kolejnych nagrań z orkiestrą Teddy'ego Wilsona dokonała w 1937 r.

Przełom w karierze i wzrost popularności Billie Holiday nastąpił w 1939 r. kiedy dla małej wytwórni Commodore nagrała przejmujący protest song „Strange Fruit". Wstęp na trąbce zagrał Frank Newton, solówkę na fortepianie Sonny White. Dramatyczny śpiew Billie Holiday zapadał w pamięć. W 1941 r. ukazała się płytka z piosenką „God Bless The Child", która okazała się najczęściej wykonywaną kompozycją wokalistki. Album zamykają dwa przeboje: napisany przez Billie „Fine and Mellow" z 1939 r. i „Lover Man" z 1944 r. Porównanie, jak śpiewała pięć lat wcześniej będzie interesujące dla miłośników talentu jednej z największych wokalistek w historii muzyki popularnej.

Jazz/Pop

Ida Sand „Young At Heart"

ACT/GiGi Distribution, CD, 2015

Ida Sand urodziła się w Sztokholmie. Jej ojciec jest operowym śpiewakiem, a matka – organistką w jednym z kościołów. Ich córka zaczęła muzyczną edukację, kiedy miała osiem lat. Najpierw uczyła się grać na wiolonczeli, następnie na fortepianie, wreszcie zaczęła śpiewać popularny repertuar m.in. piosenki Steviego Wondera, Donny'ego Hathawaya i Arethy Franklin. W Akademii Muzycznej w Gothenburgu nawiązała współpracę z młodymi jazzmanami poszerzając swe zainteresowania. W jednym z klubów usłyszał ją puzonista i wokalista Nils Landgren i polecił wytwórni ACT.

Debiutancki album „Meet Me Around Midnight" Ida Sand nagrała w 2007 r., a krytycy podkreślali, że to najlepszy „biały" głos soulu. Na płytę „The Gospel Truth" (2011) wybrała piosenki z repertuaru Niny Simone. Na najnowszej – „Young At Heart" – znalazły się kompozycje kanadyjskiego rockmana Neila Younga i jedna piosenka Joni Mitchell „Woodstock". Ten wybór wynika z młodzieńczych fascynacji Idy Sand, hipisowskiego ducha artystki i podobnej mentalności Szwedów i Kanadyjczyków, jak sama sugeruje.

Album otwiera melancholijna ballada „Young At Heart" charakterystyczna dla twórczości Younga. Intrygujące brzmienie gitary Oli Gustafssona i solówka kontrabasisty Dana Berglunda nadają jej tajemniczy nastrój z pogranicza jazzu i rocka. Rockowy hymn „Hey Hey, My My" Neil Young wykonywał przy akompaniamencie jazgotliwych, elektrycznych gitar, subtelną interpretacją Ida Sand złagodziła jego charakter. Znakomicie zaśpiewała balladę „Harvest Moon", jedną z najważniejszych w dorobku Younga. Ponownie swą klasę pokazał Berglund, członek niegdysiejszego tria e. s. t. grając solo na kontrabasie. Nie mogło zabraknąć innych wielkich ballad Neila Younga: „Old Man" i „Helpless". Na płycie gościnnie wystąpił Nils Landgren, grając na puzonie i śpiewając w chórkach wysokim głosem niemal jak Young.

Nu Jazz

Eklektik Orchestra „The Deep", DVD, „Punkt Eklektik Session 02", CD,

Gig Ant, 2015

Wiosną i jesienią 2014 r. odbyły się we Wrocławiu dwie odsłony Punkt Eklektik Festival, Podczas