Autor dylogii o życiu w okupowanym przez Sowietów i Niemców Wilnie – „Droga donikąd" (1955) i „Nie trzeba głośno mówić" (1969), powieści „Kontra" (1957) o tragedii uchodźców kozackich w samym końcu II wojny światowej na terenie dzisiejszej Austrii wydanych przez Anglików – na śmierć – Związkowi Sowieckiemu oraz książki „Lewa wolna" (1965) o wojnie polsko-bolszewickiej 1920 roku, w której pisarz walczył jako ochotnik.
W maju 1943 roku na niemieckie zaproszenie, ale za zgodą polskich władz podziemnych, Mackiewicz pojechał do Katynia, gdzie był świadkiem ekshumacji pomordowanych oficerów polskich.
Po powrocie do Wilna udzielił wydawanemu przez niemieckiego okupanta po polsku „Gońcowi Codziennemu" wywiadu pt. „Widziałem na własne oczy". Po prawie 70 latach wywiad ten pozostaje jednym z najważniejszych świadectw katyńskiej masakry.
W 1945 r. w Rzymie na zlecenie Biura Studiów II Korpusu Mackiewicz napisał książkę, która ukazała się jako „Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów z przedmową gen. Andersa". Swoją, w pełni już autorską, książkę o Katyniu – „The Katyń Wood Murders" – wydał w 1951 r. po angielsku, w sumie przełożono ją na osiem języków.
Opublikował też reportaż „Ponary Baza" o innej zbrodni, której był świadkiem: mordowaniu Żydów przez hitlerowców i ich litewskich współpracowników w podwileńskich Ponarach.
