„Ziutek” recytuje: „Pałacyk Michla, Żytnia, Wola/ Bronią się chłopcy od „Parasola” / Choć na „tygrysy” mają visy/To warszawiaki, fajne chłopaki są”. Po chwili pod wiersz podkłada melodię na motywach znanej przedwojennej pieśni „Nie damy Popradowej fali”. Sala podchwytuje refren: „Czuwaj wiaro i wytężaj słuch/ Pręż swój młody duch/Pracując za dwóch! /Czuwaj wiaro i wytężaj słuch, / Pręż swój młody duch/ jak stal”. Piosenka towarzyszy batalionowi jako nieoficjalny hymn do końca powstania. Wkrótce zna ją cała Warszawa. Najpopularniejszą pieśń walczącej stolicy śpiewa m.in. Mieczysław Fogg podczas występów dla żołnierzy i chroniących się w piwnicach cywilów.
Syn austriackiego zawodowego oficera i legionisty, a potem prawnika w PKP, urodzony w 1922 r. Józef Szczepański laury poetyckie zdobywał od czasów szkolnych. Jako uczeń gimnazjum Władysława IV w Warszawie zapełniał mową wiązaną całe bruliony. Jego wiersze, odnoszące się zwykle do realiów życia, z satyrycznym zacięciem odzwierciedlały pogodę ducha ich autora. I nawet wojna tego nie zmieniła. Po ewakuacji z Warszawy w 1939 r., Szczepański, jedynak – jego młodszy brat urodził się dopiero w czasie wojny, mieszkał z rodzicami w Krakowie i Rzeszowie. Dopiero gdy późną jesienią 1943 r. odwiedził go dawny kolega szkolny, postanowił wrócić do stolicy, by uczyć się na tajnych kompletach, a przede wszystkim włączyć się do konspiracji.
Wkrótce trafił do plutonu Bronisława Pietraszewicza „Lota” w kompanii „Agat”, późniejszym „Parasolu”. Wiosną 1944 r. ukończył podchorążówkę Agricola. Brał udział w ratowaniu rannych uczestników zamachu na Kutscherę i w wielu akcjach bojowych, m.in. w nieudanym zamachu w Krakowie na Wilhelma Koppe, najwyższego funkcjonariusza hitlerowskich władz bezpieczeństwa w GG. I wciąż zapełniał wierszami nowe zeszyty. Pisał o kolegach z podchorążówki, codziennym życiu żołnierzy podziemia, akcjach bojowych i przygodach: „Oj nie ma, nie ma/jak z peema/ jak z peema/rżnąć”. Rzadko uderzał w bardziej podniosłe struny. Tym mocnej brzmią np. słowa jego wiersza „Do Matki”: „Dziś idę walczyć Mamo/ Może nie wrócę więcej/ Może mi przyjdzie polec tak samo/ jak tyle, tyle tysięcy”.
Wieczór 4 sierpnia to na Woli ostatnie chwile względnego spokoju. Następnego dnia esesmani gen. Reinefartha i kryminaliści obersta Dirlewangera – zgodnie z planem von dem Bacha-Zelewskiego przewidującym izolowanie kolejnych dzielnic miasta – zaczynają, wzmocnieni czołgami, natarcie Wolską i Górczewską w stronę Śródmieścia. Załoga Pałacyku Michla odpiera granatami i ogniem broni maszynowej trzy kolejne szturmy wdzierających się na jego parter Niemców. Podchorąży „Ziutek” ze swego karabinu odgryza się nieprzyjacielskim strzelcom wyborowym. Ale o trzeciej po południu pod ostrzałem „Panter” obrońcy muszą opuścić Pałacyk.
Następne wiersze „Ziutka” powstają podczas trzytygodniowych walk oddziałów Kedywu w obronie Starówki. Coraz mniej w nich dawnej niefrasobliwości batalionowego wierszopisa, coraz więcej – goryczy. Przedostatni wiersz to wstrząsające pożegnanie dowódcy 1. kompanii, „Rafała”. Ostatni, „Czerwona Zaraza”, jest dramatycznym wezwaniem do Armii Czerwonej: „Czekamy ciebie, czerwona zarazo/byś wybawiła nas od czarnej śmierci”.
Pierwszego września 1944 r. kapral podchorąży „Ziutek” dowodzi ostatnią grupą żołnierzy „Parasola” broniących placu Krasińskich. Ich zadaniem jest nie dopuścić Niemców do włazu do kanałów, którymi wycofują się obrońcy Starówki. Po południu „Ziutek”, zostaje ciężko ranny w brzuch. Nafaszerowanego środkami przeciwbólowymi koledzy ewakuują do Środmieścia. Umiera 10 września w powstańczym szpitalu.
