Romanowski, polski Puigdemont. Jak polityka podważa zaufanie w UE

Do dziś Puigdemont, który eurodeputowanym już nie jest, nie może wrócić do Hiszpanii. Jednak bez poparcia 7 posłów jego ugrupowania Junts per Catalunya rząd Pedro Sancheza nie ma większości w hiszpańskim parlamencie, Kortezach. To stwarza niezwykle niebezpieczną sytuację, w której zdrajca stara się o amnestię, a przede wszystkim stara się wyrwać kolejne przywileje dla Katalonii. 

Dziwnym zbiegiem okoliczności śladami Belgii i Szlezwik-Holsztynu poszedł reżim, który także jest blisko powiązany z Kremlem. To na Węgrzech Marcin Romanowski uzyskał schronienie. Przyznanie mu prawa azylu oznacza i tym razem podważenie podstawowego zaufania między krajami członkowskimi UE. Pokazuje, że zdaniem Budapesztu Polska nie jest państwem prawa, demokracją. A skoro tak, to wszystkie formy współpracy z nią, na przykład w polityce konkurencji, obronnej czy energetycznej są w zasadzie niemożliwe. 

Ucieczka Romanowskiego na Węgry. Dla Rosji to jest wymarzony moment na rozbicie jedności UE

Romanowski jest oczywiście postacią wielokrotnie mniej znaczącą dla Polski niż Puigdemont dla Hiszpanii. Jednak jego rejterada nastąpiła w krytycznym momencie wojny w Ukrainie. Sprawa toczy się też w kraju graniczącym z Ukrainą, a nie na odległym Półwyspie Iberyjskim. Dlatego inaczej, niż Madryt, Warszawa powinna doprowadzić procedurę do logicznego końca: zepchnięcia Węgier na margines Unii. Skoro władze w Budapeszcie nie uznają rządów prawa w innym kraju członkowskim Wspólnoty, to dlaczego partnerzy Węgier mieliby w Budapeszcie widzieć partnera UE? Do tego może prowadzić z art. 7 Traktatu o Unii, który przewiduje na koniec pozbawienie oskarżonego państwa prawa do głosowania w Radzie UE. Nie da się zresztą wykluczyć, że Orbán szykuje się w ten sposób do wyborów w 2026 roku, które może przegrać na rzecz partii TISZA Petera Magyara. Być może łatwiej mu będzie wtedy pozostać u władzy, jeśli jego kraj będzie na wylocie z Unii.