Semka o Thilo Sarrazinie i jego problemach

Bohater chwilowego skandalu - tak jeszcze pół roku temu lekceważąco nazywała Thilo Sarrazina spora część prasy. Dziś już nikt Sarrazina nie lekceważy. Jego książka „Niemcy w samolikwidacji” – lub w wolnym przykładzie „Niemcy się zwijają” – okazała się ogromnym sukcesem. Ten kontrowersyjny wykład o tym, jak zwiększanie się w RFN populacji imigrantów – głównie o muzułmańskich korzeniach – osłabia cywilizacyjne wskaźniki rozwoju Niemiec sprzedał się w gigantycznym nakładzie 1,3 miliona sztuk. Od sierpnia zeszłego roku miał już 17 wydań.

Dziś były członek władz Bundesbanku staje się powoli w Niemczech człowiekiem instytucją. W tym tygodniu Thilo Sarrazin wyruszył na międzynarodowe wody, występując w programie światowego serwisu brytyjskiej BBC World „Have your say”. Przez cały czas trwania audycji Sarrazin spierał się z telefonicznymi polemikami słuchaczy lub na odwrót, odbierał komplementy od Niemców, którzy zapowiadali, że jeśli stworzy własną partię, chętnie na niego zagłosują.

A co na krajowym podwórku? Tu Sarrazin ma trochę kłopotów. Kontrowersje zaczęły się w Nowy Rok, gdy karnawałowa gwardia „brzuchaczy”, tzw. Ranzengardie w Moguncji, zaprosiła go do wygłoszenia tradycyjnego noworocznego humorystycznego przemówienia – tzw. laudatio. To stara moguncka tradycja. Przywilej ten w poprzednich latach otrzymywały takie sławy, jak np. kardynał Karl Lehmann.

W tym roku „brzuchacze” wybrali do wygłoszenia mowy akurat Sarrazina, który wykpił niemiecką partię Zielonych. Zarzucił jej, że w imię idei wolności słowa walczyła z wolnością opinii, atakując jego książkę.

Natychmiast około 200 demonstrantów zorganizowało protest przeciw zapraszaniu Sarrazina do Moguncji jako „podżegacza nienawiści rasowej”.

Potem głośny był teledysk do „Ghettolied 2011” Massiva, niemieckiego rapera o palestyńskich korzeniach, w którym spalony zostaje plakat z Sarrazinem.

Powagi takim demonstracjom dodaje fakt, że Massiv uwielbia na swoich plakatach epatować symboliką gansta-rapu – z pistoletami, nabojami i wmiksowanymi w swoje kawałki odgłosami strzelaniny.

I wreszcie najbardziej kontrowersyjna sprawa - odsuniecie od zajęć z dziećmi żony autora książki, Ursuli Sarrazin, która pracowała od 30 lat jako nauczycielka języka niemieckiego i matematyki w berlińskich szkołach (ostatnio w Reinhold-Otto-Grundschule w berlińskiej dzielnicy Westend).

Co istotne w dyskusji, sam Sarrazin w książce powoływał się na doświadczenia swojej żony ze szkolnictwa, na poparcie tezy, że wobec napływu fali imigranckich dzieci od uczniów wymaga się coraz mniej. Sarrazin porównywał zmiany w ćwiczeniach począwszy od 1972 roku. Teraz pani Sarrazin jest obiektem skarg części rodziców, którzy głoszą, że nie pozwolą, aby ktoś, kto podziela poglądy zawarte w książce jej męża, miał dostęp do ich dzieci.

Szykana za poglądy męża, z jakimi nikt nie każe się zgadzać, czy uzasadnione prawo rodziców do ochrony dzieci przed ekstremizmem? Na dodatek jak za dotknięciem różdżki mnożą się w mediach anonimowe opowieści o wrzaskach i straszeniu dzieci przez panią Sarrazin.

Thilo Sarrazin uznał, że to wynik jego działalności publicznej i użył określenia „Sippenhaft” – zasady odpowiedzialności zbiorowej, jaką naziści stosowali wobec rodzin uczestników zamachu 20 lipca 1944 roku.