Długa lista kandydatów

Jak co roku także lista potencjalnych kandydatów liczy kilkadziesiąt nazwisk. I kilka z nich  się powtarza. Są to: Anne Krueger, Hernando de Soto, Robert Shiller, Richard Easterlin. Z tym że nazwiska Anne Krueger i Roberta Shillera wymieniane są najczęściej.

Generalnie jednak największe szanse ma ten ekonomista, który opublikował najwięcej prac. Dodatkowo były one najczęściej cytowane. Cała czwórka w tym względzie ma ogromne zasługi.

Fundatorem nagrody jest szwedzki bank centralny Sverige Riksbank.

Nagroda dla muppetów

Wygrana profesora Shillera byłaby jak najbardziej na czasie. Ten ekonomista, którego nazwisko znalazło się wśród 100 najbardziej wpływowych przedstawicieli tej dziedziny na świecie, jest wykładowcą na amerykańskim Uniwersytecie Yale, ale i popularnym publicystą z uporem udowadniającym na łamach tak popularnych gazet jak „New York Times", że to świat finansów powinien służyć ludziom, a nie odwrotnie. W kontekście „strzyżenia muppetów", jak w banku Goldman Sachs nazywano przynajmniej do niedawna klientów, taka nagroda byłaby jak najbardziej na czasie. Zasłużył się również przepowiednią pęknięcia bańki internetowej pod koniec lat 90. i katastrofy finansowej, do jakiej może doprowadzić kolejna bańka spekulacyjna, tym razem na rynku nieruchomości.

Robert Shiller wynalazł również metodę mierzenia wzrostu cen nieruchomości oraz sygnałów ostrzegawczych na tym rynku. Jest specjalistą od finansów behawioralnych, czyli wykorzystania psychologii na rynkach finansowych. Shiller ma jednak dwa słabe punkty. Po pierwsze, ma „dopiero" 66 lat, co jak na noblistę to raczej wiek młody. Po drugie, cztery lata temu Nagrodę Nobla otrzymał inny publicysta, zresztą także z „New York Timesa", Paul Krugmann. Przy tym Komitet Noblowski zazwyczaj nie nagradza naukowców za ich najnowsze osiągnięcia, a za takie mogą zostać uznane trafione prognozy Shillera.

Kandydatura niekontrowersyjna

W przeciwieństwie do Shillera Anne Osborn Krueger jest leciwa. 79-letnia była główna ekonomistka w Banku Światowym i wiceszefowa Międzynarodowego Funduszu Walutowego w latach 2001–2006. Zarządzała nawet funduszem w czasie, kiedy trwały międzynarodowe spory o to, kto obejmie funkcję dyrektora generalnego tej instytucji po rezygnacji Horsta Koehlera. Nie miała szans na to stanowisko, ponieważ jest Amerykanką. Ostatecznie zastąpił ją Hiszpan Rodrigo de Rato.

Dzisiaj Krueger jest wykładowcą na kalifornijskim Stanford University w Dolinie Krzemowej. Dowiodła, w jaki sposób grupy nacisku są w stanie uzyskać dla siebie korzyści kosztem reszty społeczeństwa. Jej poglądy nie są kontrowersyjne, co zazwyczaj Komitet Noblowski bierze pod uwagę przy przyznawaniu nagrody.

Praca Krueger z roku 1974 „The Political Economy of Rent – Seeking Society" została uznana za najważniejszą w okresie 100 lat istnienia „American Economic Review".

Znów na krótkiej liście

Nazwisko Richarda Easterlina, wykładowcy ekonomii ma University of Southern California, wymieniane było już na noblowskiej „krótkiej" liście w ubiegłym roku. Zajmuje się on jednak dziedziną, która na razie nie doczekała się uznania – związkom nastrojów obywateli z wynikami gospodarczymi ich kraju. Easterlin dowiódł, że w każdym społeczeństwie ludzie bogatsi są bardziej szczęśliwi od biednych, ale z kolei bogate społeczeństwa wcale nie są bardziej szczęśliwe od ubogich, nie rośnie też satysfakcja obywateli wraz z bogaceniem się ich kraju. Nagroda dla prof. Easterlina oznaczałaby, że Komitet Noblowski odsunął się nieco od „twardej" ekonomii.

Przyjaciel biznesu

Od lat kandydatem do nagrody jest Peruwiańczyk Hernando de Soto. Ma już 71 lat, więc w jego przypadku wiek nie będzie stanowił przeszkody. Uważany jest za najwybitniejszego ekonomistę z Ameryki Łacińskiej. Jest czołowym przedstawicielem nurtu współczesnego instytucjonalizmu – szkoły myśli ekonomicznej, według której sposób organizacji społeczeństwa ma kluczowe znaczenie dla jego rozwoju gospodarczego.

Sam był i prezesem banku centralnego, i przedsiębiorcą. Znane są jego prace dotyczące barier w prowadzeniu biznesu, co dało początek najbardziej znanemu raportowi Banku Światowego „Doing Business", w którym autorzy bezwzględnie wytykają wszystkim krajom członkowskim biurokratyczne utrudnienia dla firm.