Soul Kitchen – komedia Fatiha Akina

- Po dwóch częściach trylogii „Miłość, śmierć i zło" musiałem odpocząć, zebrać siły. Ludzie pytali: „Fatih, po co ci komedia?". A ja musiałem sobie przypomnieć, że życie nie składa się tylko z wątpliwości, bólu i łez..

[wyimek][link=http://www.rp.pl/galeria/9131,1,588365.html]Zobacz galerię zdjęć[/link][/wyimek]

Fatih Akin, twórca „Głową w mur" i „Na krawędzi nieba", zaskoczył widzów lekką, pełną energii i muzyki opowieścią o greckich emigrantach żyjących po swojemu, na obrzeżach Hamburga.

[wyimek][link=http://www.rp.pl/artykul/9131,588984-Wysyp-premier.html]Oglądaj tv.rp.pl[/link][/wyimek]

Akin ma 37 lat. Kruczoczarne, zmierzwione włosy, odziedziczoną po przodkach śniadą karnację, chłopięcą sylwetkę. Jako syn tureckich emigrantów w Niemczech, od dziecka funkcjonował na pograniczu chrześcijaństwa i islamu. Jest wierny swoim korzeniom. Akcja „Głową w mur" – filmu, dzięki któremu w 2004 r. zaistniał na międzynarodowej arenie – toczyła się wśród mieszkających w Niemczech Turków. Dwudziestoletnia bohaterka usiłowała wyrwać się z narzucanej przez rodzinę islamskiej tradycji, a drogą ku wolności było fikcyjne małżeństwo ze starszym, pogrążonym w depresji alkoholikiem.

– Żeby skończyć ten film, założyłem firmę Corazo i zostałem producentem – opowiada mi w rozmowie Akin. – Byłem wyczerpany psychicznie, a na dodatek spłukany. Z przyjacielem Adamem Bousdoukosem w ciągu pięciu dni napisaliśmy scenariusz komedii, która mogła być zrealizowana w jego restauracji. Ale gdy zdobyłem za „Głową w mur" Złotego Niedźwiedzia i nagle stałem się rozpoznawalnym filmowcem, poczułem ogromną presję. Pomyślałem: „Komedia? Nie! Muszę nakręcić coś ważnego". Byłem młody i nieprzygotowany na sukces. Mój wspólnik Andreas Thiel namawiał: „Zrób 'Soul Kitchen'". Nie stawaj się niewolnikiem własnego sukcesu, olewaj krytyków. Bądź sobą". Ale wtedy go nie posłuchałem.

W 2007 r. pokazał znakomite „Na krańcu nieba". Znów analizował relacje Wschodu i Zachodu. Ale też opowiadał o miłości: dwóch kobiet, ojca i syna, matki i córki. I o śmierci – głupiej, bezsensownej, przychodzącej nagle i niesprawiedliwie.

– Byłem z tego filmu dumny, ale Andreas miał rację: sukces zabiera wolność – mówi dziś Akin. – Zrozumiałem to za późno, kiedy umarł. Wróciłem do pomysłu „Soul Kitchen". Byłem to winny jemu i ludziom, dzięki którym w młodości, w restauracji Taverna, zrozumiałem czym jest przyjaźń.

Akin przyznaje, że przez kilka lat zastanawiał się, czy ten obraz nie powinien być bardziej polityczny. Powstało kilkanaście wersji scenariusza.

– Każda następna gorsza – mówi ze śmiechem. – Dlatego wróciłem do pierwszej. Zinos, mieszkający w Hamburgu grecki emigrant, prowadzi knajpę na industrialnym przedmieściu. Na pierwszy rzut oka – podły bar w brudnej, pofabrycznej hali. Ale Zinos zamienia to miejsce w przystań ludzi, którzy idą w życiu pod prąd. I w królestwo soulowej muzyki. Niestety, świat Greka wali się: nie dość, że ma problemy z kręgosłupem, to jeszcze dziewczyna zostawia go dla innego, brat-kryminalista oszukuje, konkurencja nasyła kontrolę na restaurację.

A jednak Zinos wstanie z upadku. Akin bawi się kinem i chwali alternatywny tryb życia. Opowiada o ludziach wolnych, ceniących przyjaźń, kochających życie i krótkie, cudowne chwile pozwalające oderwać się od rzeczywistości.