„W pokoju obok”, czyli Pedro Almodóvar z dala od Hiszpanii

Korespondencja z Wenecji
W 1988 roku, gdy canneńscy selekcjonerzy odrzucili zrealizowane przez mało znanego Hiszpana „Kobiety na skraju załamania nerwowego”, film przyjęła do konkursu wenecka Mostra. Pedro Almodóvar wyjechał z Włoch z nagrodą za scenariusz, ale nie okazał wdzięczności.

Kolejne filmy, począwszy od znakomitego „Wszystko o mojej matce” i „Volver” aż do „Bólu i blasku” w 2019 roku, reżyser pokazywał w Cannes. Nigdy zresztą nie wyjechał stamtąd ze Złotą Palmą. Do Wenecji wrócił 30 lat po „Kobietach…”, gdy Włosi nagrodzili go za całokształt twórczości. Trzy lata później przywiózł tu „Matki równoległe”, teraz w konkursie pokazał film „W pokoju obok”.

Czytaj więcej

Film

„Maria” i „Babygirl”: wielkie role Kidman i Jolie

Gwiazdy w filmach „Maria” o Callas i „Babygirl” o romansie z młodym mężczyzną stworzyły wyjątkowe...

Pierwszy anglojęzyczny film Pedro Almodóvara

To film dla Almodóvara szczególny. Pierwszy nakręcony po angielsku, z dala od hiszpańskiej kultury. – Moja niepewność zniknęła po pierwszym czytaniu tekstu z aktorkami, po wymianie pierwszych uwag. Wiedziałem, że język nie będzie żadnym problemem. Nie dlatego, że się go usilnie uczyłem, ale dlatego, że wszyscy chcieli, żebyśmy się dobrze rozumieli – mówi Almodóvar i dodaje, że miał ogromne szczęście: pracował z dwiema fantastycznymi artystkami – Tildą Swinton i Julianne Moore.

„W pokoju obok” to opowieść o śmierci, odchodzeniu. Bohaterki filmu przyjaźniły się w młodości. Pracowały w tej samej gazecie. Potem ich drogi rozeszły się. Martha została korespondentką wojenną, Ingrid – poczytną pisarką. Po latach, w czasie spotkania autorskiego w Nowym Jorku znajoma mówi jej, że Martha jest ciężko chora na raka, zapewne zostało jej niewiele życia.

O czym opowiada film „W pokoju obok”?

Tilda Swinton, Pedro Almodóvar i Julianne Moore na festiwalu w Wenecji

Foto: REUTERS/Yara Nardi

Ingrid odwiedza dawną przyjaciółkę w szpitalu. Martha jeszcze walczy. Wkrótce jednak okaże się, że terapia nie przynosi skutku i rak się rozprzestrzenia. To dopiero wstęp do filmu. Martha jest mocną kobietą. I bardzo samotną. Wiecznie zajęta, wiecznie w drodze tam, gdzie toczyły się wojny, zaniedbała własną córkę i praktycznie ją straciła. A teraz chce odejść na własnych warunkach: nie cierpieć, nie tracić coraz bardziej świadomości, nie zamieniać się w strzęp człowieka. Chce sama dokonać na sobie eutanazji, w Stanach zabronionej.

Wynajmuje dom wśród lasów pod Nowym Jorkiem i tam postanawia umrzeć. Tylko chce, by ktoś – w pokoju obok – towarzyszył jej w ostatnich dniach. I wiedział, że gdy zamknie drzwi do swojego apartamentu, to będzie oznaczało koniec. Zawiadomi jej córkę, znajomych. Jej trzy bliskie znajome odmówiły. Ingrid zgodziła się. Martha zabezpieczyła ją listem do policji, w którym napisała, że eutanazja jest jej samodzielną decyzją, a przyjaciółka o jej zamiarach nie wiedziała. I razem pojechały do domu w lesie.

Czytaj więcej

Film

Festiwal w Wenecji: Sigourney Weaver z weneckim Złotym Lwem

74-letnia amerykańska aktorka Sigourney Weaver, słynna Ripley z serii filmów o „Obcym”, jest w wy...

Podziękowania Pedro Almodóvara dla Tildy Swinton i Julianne Moore

Almodóvar zrobił film o odchodzeniu, o prawie do godnej śmierci, ale również o wartości życia i o decyzjach, które mogą zaważyć na losie wielu osób. O egoizmie prowadzącym do samotności, ale też o przyjaźni, o tym, ile można zrobić dla drugiej osoby.