"Aladyn" Disneya: Ta sama bajka, nowa technika

Pierwowzór „Aladyna” powstał w 1992 roku. Razem z Robinem Williamsem, który udzielił głosu, ale i swojej osobowości zaklętemu w czarodziejskiej lampie dżinowi, zawładnął wyobraźnią małych widzów. Zarobił na całym świecie 502 mln dolarów, dostał pięć nominacji do Oscarów, z których dwie – za muzykę i piosenkę – zamieniły się w statuetki.

A teraz po ponad ćwierć wieku doczekał się wersji aktorskiej. Czy lepszej? Na pewno dłuższej. Oryginał trwał półtorej godziny, dzisiejszy „Aladyn” – 2 godziny i 10 minut. Za kamerą stanął Guy Ritchie, reżyser o własnym, wyrazistym stylu, choć akurat w „Aladynie” się go nie czuje.

Chłopca, który stał się właścicielem spełniającej życzenia lampy, zagrał Mena Massoud, a partneruje mu jako dżin – Will Smith. Twórcy wyczarowali na ekranie kolorowy świat. Są tu barwne kostiumy, śpiew, taniec i oczywiście loty na dywanie. Jest przesłanie o tym, że trzeba wierzyć w siebie i iść za głosem własnego serca.

Dosłowność w bajce

A jednak ten barwny, aktorski „Aladyn” ma znacznie mniej uroku niż stary, rysunkowy. Może nie służy tej bajce dosłowność? Może Will Smith, choć robi, co w jego mocy, nie ma, wręcz nie może mieć w sobie fantazji tamtego maga – rysunkowego, zmieniającego się i pełnego tajemnic?

Politykę odcinania kuponów od starych sukcesów Disney stosuje od dawna. Szefowie tej wytwórni wiedzą, jak zarabiać pieniądze. Pierwszy jej animowany przebój – legendarna „Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków” – powstał w roku 1937. Potem były następne tytuły. Wszystkie wracały co kilka lat do kin, bo pojawiały się nowe pokolenia widzów, które chciały spędzać czas z jelonkiem Bambi, patrzeć, jak pocałunek budzi „Śpiącą królewnę” czy wzruszać się miłością „Zakochanego kundla”. Jednak praktyka ta skończyła się, gdy rynek filmowy zmieniły kasety wideo, a potem płyty DVD.

Minimum ryzyka

Studio Disneya znalazło wtedy nową żyłę złota. Hollywood kocha pomysły, które minimalizują ryzyko. Ekran zalewają sequele dawnych hitów. Disney również ma w tym roku w planie kolejne części „Gwiezdnych wojen” czy „Avengersów”. Ale też od dawna wytwórnia produkuje nowe wersje starych filmów dla dzieci. Według sprawdzonej recepty: sprawny, znany reżyser plus gwiazdorska obsada.

Już w latach 90. powstały aktorskie remaki „Księgi dżungli” czy „101 dalmatyńczyków” z Glenn Close w roli demonicznej Cruelli De Mon. Do tego pomysłu Disney wrócił z impetem, gdy w 2010 roku na ekrany weszła „Alicja z Krainy Czarów” Tima Burtona ze śliczną Mią Wasikowską.

Na dobre machina rozkręciła się kilka lat temu: „Czarownica” to „Śpiąca królewna” opowiedziana z punktu widzenia czarnego charakteru z twarzą Angeliny Jolie, widowiskowy, pełen rozmachu „Kopciuszek” Kennetha Branagha z Lily James i Cate Blanchett, kolejna wersja „Księgi dżungli” Jona Favreau z Billem Murrayem i Benem Kingsleyem, „Piękna i bestia” Billa Condona z Emmą Watson – wszystkie te filmy zyskały niezłe recenzje, i ściągnęły do kin tłumy. „Księga dżungli” w weekend otwarcia przyniosła 103 mln dolarów, a „Piękna i bestia” – 174 mln. Legenda Disneya zadziałała bez szwanku.

W tym roku wysypują się stopniowo kolejne filmy. Najpierw był „Dumbo” Tima Burtona nakręcony w technice live-action i dość mocno zmieniony w stosunku do oryginału. Nie było gadających zwierząt, myszy Timothy’ego i piosenek, które zachwycały w oryginale. Za to pojawił się nowy wątek parku rozrywki i oczywiście cała plejada gwiazd z Michaelem Keatonem, Evą Green, Dannym De Vito i Colinem Farrelem na czele.

Wynik „otwarcia” „Dumbo” nie zachwycił: 45 mln dol., ale do dziś film ma już na koncie 346 mln, zresztą notując dwukrotnie wyższą frekwencję za granicą niż w USA.