Na rozpoczynającym się w piątek w Warszawie przeglądzie Grotowski Fest, w 20. rocznicę śmierci tego wielkiego reformatora teatru XX wieku, obejrzymy spektakle m.in. Petera Brooka, Eugenio Barby, Piotra Tomaszuka, Grzegorza Brala. Pojawią się Theatre des Bouffes du Nord, Teatr Ósmego Dnia, Węgajty, Wierszalin, Chorea, Pieśń Kozła, Ośrodek Pogranicze z Sejn. Odbywający się równolegle z Warszawskimi Spotkaniami Teatralnym festiwal zorganizowany przez Tadeusza Słobodzianka ma przypomnieć zjawisko, jakim był teatr Grotowskiego.
Zmarły przed 20 laty Grotowski, twórca m.in. Teatru 13 Rzędów i Teatru Laboratorium pragnął dotrzeć do źródeł tej sztuki. Światowy rozgłos przyniosła mu idea tzw. teatru ubogiego. Jego praca nad ciałem aktora polegała na wielogodzinnym, synkretycznym treningu wykorzystującym techniki Wschodu. Ćwiczenia dotyczyły też rezonatorów głosu.
„Dla Grotowskiego teatr jest narzędziem, środkiem autoanalizy, jest szansą zbawienia. Aktor ma tu za przedmiot pracy samego siebie”.– pisał o Polaku kolejny gigant teatru, Peter Brook. I dodawał: „Z tego punktu widzenia gra jest dziełem życia - aktor krok po kroku rozszerza wiedzę o sobie w wyczerpujących, wciąż zmiennych warunkach prób i w potężnych akcentach przedstawień”.
Na „Grotowskim Fest” będzie okazja obejrzeć „Więźnia”, spektakl, który Brook przygotował wspólnie z Marie-Helene Estienne. Przedstawienie Theatre des Bouffes du Nord pokazane zostanie 10 i 11 kwietnia. Premierę poprzedziły miesiące warsztatów w różnych krajach. Twórcy odnoszą się w „Więźniu” do szeroko pojętej samotności człowieka.
Z kolei Eugenio Barba, założyciel Międzynarodowej Szkoły Antropologii Teatru (ISTA) ,współpracownik i popularyzator koncepcji teatralnej Jerzego Grotowskiego opowie historię wyimaginowanego tancerza noszącego identyczne imię jak bohater „Przemiany” Franza Kafki. W „Zwykłym dniu tancerza Gregora Samsy” obserwujemy jego codzienną rutynę podczas interakcji z wszechobecną technologią. Widzimy, jak zmaga się ze swoją twórczością. Tryptyk „Anty–Gone” to przedstawienie Teatru Pieśń Kozła, twórcy spektaklu reinterpretują, komentują, poddają analizom grecki tekst Sofoklesa, wykorzystując słowo, muzykę, taniec współczesny oraz ruch. Piotr Tomaszuk i Wierszalin wzięli natomiast na warsztat „Fausta”.
