Obrzucanie oponentów wyzwiskami typu „lewactwo” czy „faszyści”, „ciemnogród” nie tylko wzmaga emocje, ale przede wszystkim utrudnia zrozumienie życia politycznego i tego, co się w Polsce dzieje.
Zwyczajowo poszczególne partie uchodzą za prawicowe (np. PiS) lub lewicowe (np. Razem). Czy jednak pojęcia lewicy i prawicy pozwalają nazwać dzisiejsze głębsze ideowe podziały? O tym powątpiewam. Mówienie o lewicy i prawicy obciążone jest skojarzeniami historycznymi. Dla jednych prawica ma być bliska faszyzmowi, dla innych lewica to prawie komunizm.
Nie brak też licznych paradoksów. Rolę formacji politycznej, którą historycznie nazywano lewicą, przejął w dużej mierze PiS, prowadząc politykę silnej redystrybucji dochodu narodowego na rzecz uboższych grup. Zarazem istotną komponentą PiS jest polityka historyczna, niekiedy nacjonalistycznie zabarwiona, co jest znamieniem prawicy.
Lewica w Polsce po 1989 r. praktycznie nie uformowała się w wyrazisty nurt ideowy, obciążona komunistyczną przeszłością. Mimo to straszy się „lewactwem”, i to tak dalece, że jak ogłosił pewien wpływowy tygodnik, nawet „Hitler był lewakiem”.
Najpewniej etykietek lewic – prawica nie uda się całkiem porzucić, ale warto się zastanowić, czy nie ma innych słów i pojęć, które choćby tylko trochę lepiej oddawałyby naturę polskiego życia politycznego.
