Już wtedy, w latach 60. XX wieku, Richie zauważył, iż obserwowana przez niego rzeczywistość odchodzi w przeszłość. Zanikają dawne zwyczaje, przekazywane z pokolenia na pokolenie opowieści, umiera też lokalny charakter tych miejsc. Moda z Tokio czy wręcz z Zachodu skutecznie podbija prowincję, uśmierca to, co było dobre przez całe stulecia.
„Morze Wewnętrzne" przypomina dziennik z podróży. Czytelnik razem z autorem odwiedza kolejne wyspy, spotyka mieszkających tam ludzi, poznaje kulturę. Patrzy ich oczyma na stateczki kursujące pomiędzy portami, na zapomniane świątynie pomniejszych kultów. Odwiedza zameczki, jaskinie, nieistniejące dziś już wioski, tanie hotele czy nawet burdele. Wszędzie stara się rozmawiać z napotkanymi ludźmi. Uchwycić ich sposób myślenia i styl życia, który już wtedy zaczynał przegrywać z nowoczesnością.