Ości zostały wyrzucone

Najkrócej ujmując, aktywiści nie domagają się wprawdzie zakazu spożywania karpi (na razie!) – chodzi im o to, żeby tracąc życie, czuły się lepiej. Czyli szlachetne pobudki. Najhumanitarniej byłoby poprosić karpia o popełnienie samobójstwa. Najlepiej przez utopienie. Tylko wbić mu do łba datę i godzinę, żeby był świeży przed smażeniem. Chociaż nie jestem pewien, czy nakłanianie kogoś do samobójstwa jest takie humanitarne.

Osobliwe jest również to, że karp zwraca powszechną uwagę swoim cierpieniem, a taka kura na przykład mniej. Po prostu ma jakiś taki lepszy pijar. Może dlatego, że karp jest świąteczny, a kura codzienna. A gdyby tak zajrzeć kurze w ostatnie kartki życiorysu, to też nie jest tam tak wesoło. Ferma tylko z pozoru przypomina wczasy, głównie z uwagi na tłok i wspólny jadłospis. Ale nie oszukujmy się – hodowla na ogół nakierowana jest na śmierć pensjonariuszy. Właściwie tylko o to chodzi. Humanitarni aktywiści mogą wprawdzie kontrolować warunki w takich fermach, ale jakoś nikt się szczególnie do tego nie pali. No, bo mandaty dla hodowców kosztują, poprawa stanu ferm jeszcze więcej, kontrolerzy też nie pracują społecznie, a to wszystko razem sprawi, że zwierzę ubite humanitarnie będzie sporo droższe. A to już... przepraszam, ale, sorry! Uronić łzę gratis – bardzo chętnie, ale jak się dobierają do naszych kieszeni w imię humanitaryzmu, to zaczyna być nieludzkie.