Ta podwyżka podstawy wymiaru składek wynika z zasad jej ustalania za pracowników i zleceniobiorców oddelegowanych do pracy za granicę, którzy nadal figurują jako ubezpieczeni w polskim ZUS. Co do zasady ustala się ją według tych samych reguł co za osoby pracujące na terenie Polski. Dla pracowników jest to więc przychód osiągnięty z tytułu zatrudnienia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak samo jest w przypadku zleceniobiorców, jeśli ich umowy określają odpłatność za pracę kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie. Do jednych i drugich mają jednak zastosowanie przepisy rozporządzenia MPiPS z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jedn. DzU z 2015 r., poz. 2236). A jego § 2 ust. 1 przewiduje ulgi od składek – w tym m.in. wymienione w pkt 16 wyłączenie z podstawy ich wymiaru części przychodu za czas pracy za granicą. Zwolnienie to obejmuje równowartość diet za dni pobytu w innym kraju w wysokości obowiązującej w państwie, w którym zatrudniony czasowo pracuje, jaka przysługuje za czas zagranicznej podróży służbowej pracownikom sfery budżetowej.