Kraj ten nie wprowadził żadnych okresów przejściowych w zatrudnieniu obywateli z państw UE, więc pracę bez zezwolenia można tam podjąć w dowolnym zawodzie.
Mimo że nie jest ono potrzebne, to jednak obywatel polski może bez legalizowania pobytu przebywać na Litwie nie dłużej niż trzy miesiące w ciągu sześciu miesięcy, licząc od dnia pierwszego wjazdu. Poszukujący pracy może przedłużyć pobyt o kolejne trzy miesiące. Jeżeli jednak chce zostać na Litwie dłużej, musi się postarać o zezwolenie na pobyt czasowy. Wniosek w tej sprawie powinien złożyć w litewskiej placówce dyplomatycznej lub w urzędzie konsularnym albo urzędzie migracyjnym właściwego komisariatu policji (jeżeli obywatel Polski przebywa legalnie na terytorium Litwy). Zezwolenie na pobyt czasowy jest wydawane na czas obowiązywania umowy o pracę czy prowadzenia działalności gospodarczej, ale nie na dłużej niż pięć lat. Po tym okresie można otrzymać zezwolenie na pobyt stały.
Jeśli umowę o pracę podpisuje się na Litwie, trzeba ją zawrzeć w formie pisemnej. Powinno być w niej wymienione miejsce wykonywania pracy oraz obowiązki zatrudnionego.
Minimalna pensja na Litwie wynosi ponad 500 litów miesięcznie. Za nadgodziny zatrudnieni otrzymują od 150 proc. do 200 proc. pensji podstawowej za każdą dodatkową godzinę. Jeżeli pracownik woli zamiast pieniędzy dzień wolny, może wybrać tę formę wynagrodzenia za dodatkowy czas pracy.
Tydzień pracy na Litwie trwa niecałe 40 godzin. Obowiązuje też zasada, że łącznie z nadgodzinami zatrudniony nie może przeznaczyć na wykonywanie swoich obowiązków wynikających z umowy więcej niż 48 godzin tygodniowo. Dla pewnych grup zawodowych, takich jak: lekarze, pielęgniarki, pracownicy domów dziecka, dzień pracy może trwać 24 godziny, ale i w tym wypadku obowiązują wskazane wyżej normy tygodniowe. Ogólna liczba nadgodzin w roku dla żadnej grupy zawodowej nie może przekraczać 120 godzin.
