W związku z zapytaniem Departament Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego uprzejmie informuje, że termin „miejsce zamieszkania” w kontekście art. 71 ust. 1 pkt b (ii) przepisów rozporządzenia Rady (EWG) Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie został zdefiniowany w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (ETS).
W wyroku w sprawie[b] C-76/76 – di Paolo[/b] ETS stwierdził „określenie ‘państwo członkowskie, w którym pracownik zamieszkuje’ (…) należy ograniczyć do państwa, w którym pracownik, choć zatrudniony w innym państwie członkowskim, zwykle mieszka i gdzie koncentrują się jego interesy”. W dalszej części tego samego orzeczenia wskazano „w celu zastosowania art. 71 ust. 1 pkt b) (ii) należy wziąć pod uwagę długość i ciągłość zamieszkania, czas trwania i cel nieobecności, charakter zatrudnienia podjętego w innym państwie członkowskim i zamiary danej osoby wynikające z wszystkich tych okoliczności”.
W podobny sposób określono miejsce zamieszkania na podstawie prawa polskiego. W myśl art. 25 [link=http://aktyprawne.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=70928]kodeksu cywilnego[/link] „miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu”. Ponadto w [b]wyroku NSA z 14 maja 2001 r., (sygn. akt V SA 1496/00)[/b], a także w [b]wyroku SN z 25 listopada 1975 r., (sygn. akt III CRN 53/75)[/b] jako czynniki określające miejsce zamieszkania dodano przesłanki koncentracji spraw życiowych danej osoby w konkretnym miejscu, a także założenie tam ośrodka interesów osobistych i majątkowych. Wskazane w przywołanych wyżej wyrokach SN i NSA czynniki definiujące miejsce zamieszkania są co do zasady zbieżne z przesłankami określonymi w orzeczeniu di Paolo.
[i]Elżbieta Rożek
Dyrektor Departamentu[/i]
