Uderzenie w Palikota się opłaca

[b] Rz: Wyrosły już panu szpony? [/b]

[b] Marek Migalski, europoseł PiS, wcześniej politolog:[/b] Szpony? A, nawiązuje pani do jednego z moich wywiadów, gdy z ornitologa przekształcałem się w pisklę, które próbuje latać. I nawet moi bliscy dostrzegają, że w obejściu stałem się trochę obcesowy.

[b] Dlaczego został pan rzecznikiem posłów PiS w europarlamencie? [/b]

Zaproponowano mi taką funkcję, a ja nie odmówiłem. Mam odpowiadać za informowanie dziennikarzy. A szpony kształtuję i piłuję, jeśli miałyby służyć do obrony. Natomiast atakować średnio mi się chce, choć widzę, że im brutalniej się zaatakuje, tym zyskuje się większą popularność. Kiedy w swoim blogu miałem ciekawy wpis o kulisach polskich negocjacji poprzedzających wybór Jerzego Buzka na przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, nikt się tym nie zainteresował. Ale gdy następnego dnia uderzyłem w Palikota, użyłem słów: seks, cham i walić po ryju, to mój komentarz znalazł się na pierwszych miejscach portali internetowych.

[b]I jaki z tego wniosek? [/b]

Jak się w kogoś walnie, kogoś podrapie, to człowiek staje się „poważnym politykiem“ cytowanym przez media.

[b]Czyli takim jak Janusz Palikot? [/b]

Po takim doświadczeniu można się poczuć jak osobnik po imprezie, w trakcie której trochę przeszarżował. I rano budzi się z poczuciem kaca moralnego i fizycznego. Mówi więc sobie: nigdy więcej. Po czym gdy widzi, że rzeczywistość w ogóle nie reaguje na jego grzeczne zachowania, merytoryczną, ciężką pracę, to znowu go kusi, by pójść na jakąś wiejską zabawę i się „ściorać“.

[b] Do czego pan dąży w tym opisie? [/b]

Tak trochę jest z polską polityką medialną. Z jednej strony człowiek chce być absolutnie merytoryczny, zadziwiać świat swoimi kompetencjami...

[b]Twórczymi pomysłami dobrymi dla Polski? [/b]

Tak jest. Z drugiej strony widzi jednak, że w mediach można się przebić tylko happeningami, brutalnością, odpowiedziami chamstwem na chamstwo.

[b]Cały czas, przynajmniej pośrednio, wraca pan do Palikota. A ja w ogóle nie chcę o nim mówić od czasu, gdy zaprosił moje redakcyjne koleżanki na wywiad, ale miałyby być „po dwóch butelkach wina i nagie“. Świetny żart, tylko jakoś mnie się nie spodobał. [/b]

Gdyby wszystkie media obraziły się na Palikota, tak jak pani, to mojego wpisu o nim w blogu – w którym deklaruję, że na miejscu mężów obrażanych przez niego „dałbym mu w mordę“ – też najprawdopodobniej by nie było.

[b] Może lepiej byłoby rzeczywiście „dać Palikotowi po ryju“, zamiast nawoływać do tego innych? [/b]

Wtedy Palikot nie miałby jedynek w sensie fizycznym, a ja bym był na jedynkach w portalach internetowych przez najbliższe trzy dni i miałbym proces sądowy. Takich adwokatów, których może wynająć Palikot, nie byłbym w stanie opłacić prawdopodobnie z całej mojej pięcioletniej gaży w europarlamencie.

[b] Podbija pan chyba temu posłowi PO bębenek, sugerując, że jest wszechmożny? Czy to jest poprawne piarowsko? [/b]

Nie wiem. Ale nie twierdzę, że jest wszechmocny, bo we wszechświecie wszechmocny jest tylko jeden. Niestety, Palikotowi wolno jednak więcej. I nie tylko dlatego, że media go łakną jak kania dżdżu. Z Palikotem i mediami jest tak jak z terrorystami. Terroryści – jak pisał Bruce Hoffman – bez mediów nie istnieją, i media bez terrorystów też nie. Z Palikotem jest podobnie. On jest potrzebny mediom, bo jego „klikalność“, poczytność, jest ogromna. Ale media też są mu potrzebne, bo bez mediów nie byłoby Palikota.

[b] Jaki ma to związek z panem? [/b]

Uderzając w Palikota, chcę się zachować rycersko, bronić tych, których on szkaluje. W tyle głowy jest jednak kalkulacja, że mnie się to po prostu politycznie opłaca. Bo gdy podejmę merytoryczny trud rozjechania żałosnego dorobku komisji „Przyjazne państwo“, to dosłownie żaden dziennikarz się tym nie zainteresuje. Jeśli walnę w Palikota, mówiąc o tym, że chętnie dałbym mu po ryju, gdybym był mężem Nelli Rokity, to mam darmowe 10 minut w mediach.

[b] „Gdybym był mężem Nelli Rokity“? Użycie takiej formuły to chyba dość asekuranckie zachowanie? [/b]

Tego też się nauczyłem. Jako politolog mogłem powiedzieć właściwe wszystko i nikt nie zwracał na to uwagi. A dzisiaj jestem w polityce i widzę, że każde moje słowo może się zakończyć nie tylko procesem, ale i poważnymi politycznymi kłopotami. Do tego zresztą tęskniłem, by moje słowo miało większą wagę niż komentatora politycznego. I poważniejsze konsekwencje.

[b] A ja mam takie brzydkie podejrzenie, że chce pan być Palikotem PiS. Trochę musi pan popracować, ale mam pan wszelkie predyspozycje. Lubi pan lans? [/b]

Bez lansu nie ma polityki. Zwłaszcza współczesnej. Udowodnił to niedawno Wojciech Olejniczak klasycznym rzutem klatą na taśmę. My, politycy, musimy żyć w jakiejś symbiozie z mediami. Palikot pokazał, jaką potęgą jest granie mediami. W tym kontekście przyjmuję oskarżenie, że chcę być Palikotem PiS. Ale do trzech czwartych rzeczy, do których Palikot się posunął, ja bym się nie posunął nigdy.

[b]To chyba z założenia jest pan przegranym w tej kategorii politycznej? [/b]

Nie. Ponieważ nie aspiruję do takich funkcji, do jakich aspiruje Palikot, i mam trochę mniejsze ambicje. On chyba idzie na całość, ja natomiast do osiągnięcia swoich celów nie muszę robić tego co on. Fenomen Palikota polega na tym, że z człowieka nobody, bo to był nikt...

[b]Gdy wchodził do polityki miał już dużo pieniędzy. [/b]

Ludzi mający tyle pieniędzy jest w Polsce mnóstwo. On to zamienił, po pierwsze, na rozpoznawalność, a teraz próbuje tę swoją „kasiastość“ przełożyć na realne wpływy polityczne. To jest fenomen, człowiek, który nie ma nic do powiedzenia, jeśli wycisnąć to, co mówi publicznie. A jednocześnie jest dzisiaj być może najbardziej obecną i rozpoznawalną postacią. Każdy jego wpis w blogu znajduje odpowiedź w postaci na przykład mojego blogu, naszej rozmowy, sporego miejsca w „Dzienniku“.

[b]Niestety. Ale o czym to świadczy? [/b]

On zrozumiał coś z tego, co nazywa się telekracją. A z tego, co Neil Postman ujął w sławnej książce „Zabawić się na śmierć“. To znaczy, że Palikot dostarcza informacji połączonej z rozrywką. Mówiąc o fenomenie Palikota, mówimy o tym, co na Zachodzie jest już od dłuższego czasu znane.

[b]Czyli co? [/b]

Że kandydaci na prezydentów, prezydenci występują w programach rozrywkowych, w serialach. Że przeplata się tam świat show i polityki. A na dodatek jeszcze biznesu. To klasyczny infotainment.