Palikot: Tusk przegra z nami wybory za 4 lata

Rz: Jak się robi szpagat między poglądami Piotra Ikonowicza a podatkiem liniowym?

Janusz Palikot:

To proste. Wystarczy ustalić kwotę wolną od podatku dochodowego do 2500 zł. Ikonowicz, który doskonale wie, że 20 mln Polaków płaci podatek przy zarobkach poniżej 3 tys. zł miesięcznie, będzie zadowolony. Gdyby nasze zasady podatkowe weszły w życie, większość Polaków nie płaciłaby podatku dochodowego.

Ale to znaczy, że singiel, który ma tylko siebie na utrzymaniu i zarabia 2499 zł, nie płaci podatku. A zapłaci ojciec rodziny z trójką dzieci i niepracującą żoną, który zarabia 2501 zł.

Dlatego chcielibyśmy to zrekompensować precyzyjnie kierowaną pomocą społeczną. Dzisiaj wielkim problemem pomocy społecznej jest to, że działa ona na ślepo. Na przykład ojciec, który ma pracę, jest karany tym, że jego niepełnosprawne dziecko nie dostaje zasiłku. Jemu więc opłaca się nie mieć pracy lub pracować na czarno.

To kuriozalne sytuacje. W Warszawie wyrzucają ludzi, rodziny z małymi dziećmi, z ośrodka opiekuńczego. Miasto nie czuje się w ogóle za to odpowiedzialne...

To straszna historia. Ale podobne się zdarzały, zanim pan się nią zainteresował. Pana doraźne zaangażowanie nie zastąpi programu całego ugrupowania.

To jest ważna część programu. Podzielam opinię Luli da Silvy, byłego prezydenta Brazylii, że inwestowanie w biednych to największa szansa wzrostu gospodarczego.

I myśli pan, że biznesmeni, którzy zostali posłami Ruchu Palikota, będą się przejmować biednymi? W kampanii nic o tym nie mówili.

Oczywiście, że oni chcą deregulacji i przyjaznego państwa. Ale to wszystko się ze sobą wiąże. Zaczniemy cykl szkoleń na temat spraw społecznych i redystrybucji, czyli jak rozdzielać pieniądze wytwarzane w liberalnej gospodarce. Za nią się opowiadamy, ale wolimy skandynawski model redystrybucji niż amerykański.

Zaczęliście się ścigać na lewicowość z SLD.

To oni zaczęli się ścigać. Zresztą my nie jesteśmy ani lewicowi, ani prawicowi. My jesteśmy nowocześni, więc uciekamy od etykietowania. Lewicowość czy prawicowość to dziś wyświechtane formuły.

Ruch Palikota to nowa partia, ludzie się jeszcze nie znają, więc jest pytanie: co łączy posłów-biznesmenów z Wandą Nowicką lub Robertem Biedroniem? Wygląda na to, że tylko antyklerykalizm.

To silne spoiwo. Nie tylko antyklerykalizm, w ogóle sprawy światopoglądowe. Ale Nowicka czy wiceprzewodniczący Artur Dębski są gotowi się zgodzić na naszą formułę podatku dochodowego.

Podatki to kwestia techniczna. Partie zmieniają swoje poglądy na nie stosownie do okoliczności. Więc zostaje antyklerykalizm.

Jesteśmy partią budowy kapitału społecznego zaufania. A w Polsce więź religijna nie tworzy takiego kapitału...

Przeciwnie. To ona tworzy.

W ogóle nie, choć wszyscy tak myślą. Proces budowy kapitału zaufania społecznego jest niezbędny do tego, byśmy mieli tanie państwo i przyjazną administrację. Wszystkie badania pokazują, że Polska ma najniższy w UE wskaźnik zaufania społecznego. Gdyby było tak, że więź religijna dawałaby kapitał zaufania, nie byłoby takich wyników.

Bez niej byłoby jeszcze gorzej.

Nie wyobrażam sobie, żeby było jeszcze gorzej. Jesteśmy na samym dnie. 80 proc. Polaków deklaruje, że są katolikami, i jednocześnie mamy najniższy poziom zaufania. Badania są szokujące. Spośród tych, którzy określili się jako katolicy, na pytanie: jak często chodzisz do kościoła?, 50 proc. odpowiada „raz w roku".

80 proc. ludzi deklarujących się jako katolicy mówi, że w ogóle się nie modli. To pokazuje, że bycie u nas katolikiem jest wyświechtaną formułą. To tylko rodzaj obyczajowości, a nie realna praktyka duchowa czy kulturowa.

Polscy ateiści nie są bardziej wyrafinowani. Gdy weźmie się wspierające pański ruch pismo „Fakty i Mity", to widzimy karykatury księży pokazanych jak Żydzi w „Der Sturmerze". A krytyka Kościoła sprowadza się do zazdrości o pieniądze z tacy.

Zgoda. Mamy w ogóle problem z więzią społeczną. Dotyczy to wszystkich wspólnot. Dlatego uznaliśmy, że strategicznym interesem państwa i społeczeństwa jest budowa kapitału zaufania...

Przez konflikt.

Nie wierzę, że jest to możliwe dzięki więzi religijnej. Nie ma do tego przesłanek.

Konflikt nie służy budowie zaufania.

Nie. Poprosiliśmy marszałka Sejmu o zdjęcie krzyża...

Przez co mamy od trzech tygodni ostry spór.

To pokazuje problem. Zwykła rzecz – jedno z ugrupowań chce zdjąć krzyż. Ale nie wchodzi na drabinę. Nie obrażamy innych ludzi, mówimy tylko o przesłankach konstytucyjnych.

Duża część społeczeństwa poczuła się zagrożona.

Czym? Pozycja ludzi wierzących jest bardzo mocna. Nikt ich nie wyśmiewa ani nie atakuje. Jeśli już, były to pojedyncze incydenty. Krytyka nie przekracza pewnych ram.

Dużo ostrzejsza jest w Niemczech czy we Francji. Ta część opinii publicznej przyzwyczaiła się do pozycji hegemona, więc reaguje histerycznie na zwykłe pismo do marszałka. Ono zresztą pewnie będzie odrzucone przez PiS i PO. To pokazuje, że tam jest lęk, bo gdyby wspólnota katolicka czuła się mocno, to by tak nie reagowała.