„Sposób na Alcybiadesa" ukazał się w 1964 roku. Wtedy książka Niziurskiego była odbierana jako dowcipny komentarz uczniowskiej codzienności. Obecnie szkolna rzeczywistość zmieniła się tak bardzo, że „Sposób na Alcybiadesa" wydaje się ujmującą baśnią, której akcja osadzona jest za siedmioma morzami i siedmioma górami w nieistniejącej krainie. Nikt tu bowiem nie zakłada nauczycielom koszy śmietnikowych na głowę, nie rzuca mięsem ani nie procesuje się z dyrekcją o swoje prawa. W szkole opisanej przez Niziurskiego największym psikusem, na jaki mogą sobie pozwolić uczniowie, jest zwodzenie belfrów podczas odpowiedzi.
Na taki pomysł wpada trójka bohaterów z renomowanego liceum męskiego im. Samuela Lindego. Słaby, Ciamcia i Zasępa osiągają tak mierne wyniki w nauce, że przerażeni nauczyciele postanawiają zmobilizować do pracy wszystkich podopiecznych. Zaniepokojeni uczniowie z klas maturalnych każą Słabemu i kolegom zrobić wszystko, by uspokoić grono pedagogiczne. Bohaterowie postanawiają więc zdobyć od starszych kolegów specjalnie opracowane sposoby na poszczególnych nauczycieli. Niestety, stać ich tylko na najtańszy – tytułowy sposób na Alcybiadesa, niegroźnego nauczyciela historii...
Serial zrealizowany w 1997 roku przez Waldemara Szarka (m.in. „Mów mi Rockefeller") trzyma się powieściowego pierwowzoru. A klimat epoki odtwarza nie tylko dzięki kostiumom i scenografii, ale także przebojom ze ścieżki dźwiękowej, na której znalazły się m.in. hity Tadeusza Nalepy i Czesława Niemena.
Choć rzecz dzieje się w liceum, to kino familijne przede wszystkim dla najmłodszych. Oni pewnie zaakceptują bajkową konwencję bez zastrzeżeń.
Sposób na Alcybiadesa
