– Przed spotkaniem z Brookiem byłem pysznym zarozumialcem. Częściowo pozbawił mnie pychy. Bóg Ci za to zapłać, Peter – powiedział „Rzeczpospolitej” Andrzej Seweryn, który grał w słynnej inscenizacji hinduskiej epopei „Mahabharata” z 1985 r., której wersja sceniczna trwała dziewięć godzin, filmowa sześć. – Ćwiczeniami energetycznymi, na skupienie, rozluźnienie, oddychanie rozbudził moje ciało. Przecież my cały czas patrzymy i mówimy stopami, udami, łokciami. Uczucie, intelekt i ciało pracują razem, nie można ich rozłączać.
Peter Brook urodził się w 1925 r. w Londynie. Był potomkiem żydowskich emigrantów z Litwy, jednym z najwybitniejszych reżyserów teatralnych na świecie. Stworzył i kierował przez lata Royal Shakespeare Company, gdzie wystawił „Króla Leara”, „Sen nocy letniej”, „Miarkę za miarkę”. Świat zawdzięcza mu nowe odczytanie szekspirowskich arcydzieł, odarcie ich ze schematów komedii, wydobycie tragicznych sensów, wyeksponowanie brutalności człowieka m.in. w niedocenianym wcześniej „Tytusie Andronikusie”.
W 1971 utworzył wraz z Micheline Rozan Międzynarodowy Ośrodek Poszukiwań Teatralnych. W 1974 r. stworzył nową scenę – paryski Théatre des Bouffes du Nord. Tam powstała m.in. słynna „Mahabharata”.
Miał silne związki z naszym krajem. Grał u niego Andrzej Seweryn i Ryszard Cieślak. W 1957 r. pokazał w Polsce „Tytusa Andronikusa”, wielki spektakl z Lawrence'em Olivierem i Vivien Leigh, w 1964 r. przyjechał z „Królem Learem”, którego grał Paul Scofield, a w 1972 r. zaprezentował „Sen nocy letniej”. Był gościem Uniwersytetu Poszukiwań Teatru Narodów w 1975 r. Przyjaźnił się z Jerzym Grotowskim. Wzajemnie się inspirowali. Asystentem Brooka był Krzysztof Warlikowski, praktyki odbywał u niego Piotr Cieplak.
Na długo przed tym, zanim multikulti stało się modą, poszukiwał wartości w pozaeuropejskich kulturach i religiach. Starał się łączyć Wschód z Zachodem, Północ z Południem, poszukując prajęzyka porozumienia. Tak powstał słynna „Konferencja ptaków” grana w Afryce.
