Żebrak stracił zasiłek, bo za dużo zarabiał

Klaus F. z Göttingen jest jednym z tysięcy niemieckich biedaków, którzy wystają przed supermarketami, prosząc o kilka groszy. Dorabiał w ten sposób do miesięcznej zapomogi w wysokości 351 euro wypłacanej przez urząd ds. socjalnych, który opłaca też czynsz Klausa. Za takie pieniądze można co najwyżej nie umrzeć z głodu.

Klaus o mało nie umarł jednak z wrażenia, gdy otrzymał urzędowe pismo z zawiadomieniem, że zapomoga zostanie zmniejszono do 231 euro. „Widziałem pana kilka razy przed supermarketem. 3 stycznia 2009 roku koło południa w pana pudełku było sześć euro. A dzisiaj około godziny trzynastej – 1,4 euro” – napisał urzędnik, zawiadamiając go, że jego dochody oszacowano na 120 euro miesięcznie. I o tę sumę zmniejszono zapomogę.

[srodtytul] Oburzeni wyborcy, bezradni politycy[/srodtytul]

W Niemczech zawrzało. Oburzenie jest tym większe, że nie przebrzmiała jeszcze sprawa kasjerki z supermarketu w Berlinie, którą po 30 latach pracy zwolniono za sprzeniewierzenie 1,3 euro. Kobieta przegrała nawet w sądzie. – Trudno to pojąć, gdy pracy nie stracili bankierzy, którzy utopili w błocie miliardy – mówił publicznie Horst Seehofer, nowy szef bawarskiej CSU.

– To barbarzyństwo – wtórował mu wiceszef Bundestagu Wolfgang Thierse, domagając się respektowania zasady sprawiedliwości społecznej. W dobie kryzysu szermują nią do woli politycy wszystkich ugrupowań. Tym bardziej że trzy czwarte obywateli RFN uznaje za niesprawiedliwy podział dochodów i bogactw w swym kraju.

Dlatego coraz bardziej krytykowane są milionowe gaże menedżerów i szefów koncernów. Oburzenie wywołały właśnie informacje o wypłacie 58 mln euro premii szefom Dresdner Banku, który przejął Commerzbank wyposażony w miliardy z kasy państwowej w ramach rządowego programu ratowania zagrożonych instytucji finansowych. Obdarowani bronią się dawno zawartymi kontraktami i nie widzą w premiach niczego zdrożnego. Politycy przecierają oczy ze zdumienia, ale są bezradni.

– Mam zupełnie inne problemy – mówi „Rz” Dominika S. Samotna matka wychowująca dwójkę dzieci żyje z pomocy społecznej. Została zmuszona przez urząd do zwrotu 50 euro, które otrzymała od krewnego. Przesłał te pieniądze nieopatrznie na jej konto, co wyśledził urząd, sprawdzając, w jakich warunkach żyje. A żyje podobnie jak Klaus z Göttingen. Takich osób jest w Niemczech 7 milionów.

[srodtytul] Miliardy dla banków, nie dla biednych[/srodtytul]

Walczącym o ich głosy politykom trudno wytłumaczyć, dlaczego mają miliardy na wsparcie banków, a nie zajmują się losem najuboższych. Odetchnęli z ulgą, kiedy szef Deutsche Bank, Josef Ackermann ogłosił, że w tym roku zarobi 90 proc. mniej niż rok wcześniej. Spodziewa się zaledwie 1,4 mln euro, choć w poprzednich latach jego dochody sięgały kilkunastu milionów. Żaden z niemieckich milionerów nigdy nie był atakowany z taką furią. Przez lata był oskarżany o chciwość, wprowadzanie w Niemczech neoliberalizmu i lekceważenie zapisu konstytucyjnego głoszącego, że „własność zobowiązuje”. Zasiadał nawet na ławie oskarżonych w głośnym procesie Mannesmanna, niemieckiego koncernu przejętego kilka lat temu przez brytyjski Vodafone. Prokuratura zarzuciła mu, że jako szef rady nadzorczej Mannesmanna zaakceptował milionowe odprawy dla menedżerów koncernu. – Za coś takiego dziś mógłby zostać zlinczowany – ironizuje w prywatnej rozmowie jeden z polityków SPD.

[srodtytul] Lincz na kapitalistach[/srodtytul]

Zlinczowany w mediach został za to były szef Deutsche Post Klaus Zumwinkel skazany w roku ubiegłym za oszustwa podatkowe na dwa lata z zawieszeniem i milionową karę pieniężną. Okazało się właśnie, że kazał sobie niedawno wypłacić 20 mln euro tytułem przysługującej mu na mocy kontraktu dożywotniej emerytury w Deutsche Post.