Wielka koalicja na rozdrożu

Nie widać nawet na horyzoncie kształtu przyszłego rządu kanclerz Angeli Merkel. Negocjacje w sprawie utworzenia wielkiej koalicji (CDU/CSU z SPD) trwają już miesiąc. – Do końca listopada będzie gotowe porozumienie koalicyjne – zapewnia Volker Kauder, szef frakcji CDU/CSU w Bundestagu.

Nie oznacza to jednak automatycznie zakończenia maratonu tworzenia rządu. Umowa koalicyjna musi zostać jeszcze zaakceptowana przez prawie półmilionową rzeszę członków SPD. A z tym może być niemały kłopot.

– Gdybyśmy mieli głosować teraz, wynik byłby zdecydowanie negatywny. SPD nie powinno się obawiać nowych wyborów – mówił kilka dni temu Klaus Barthel, przywódca tzw. pracowniczego skrzydła w SPD, związanego ze związkami zawodowymi. Klaus Wowereit, burmistrz Berlina, jest zdania, że w partii panuje „wielki emocjonalny opór przeciwko koalicji z CDU/CSU".

Negocjacji nie ułatwia też afera szpiegowska z udziałem amerykańskich służb. Sprawą zajął się wczoraj Bundestag na specjalnym posiedzeniu, krytykując postępowanie Waszyngtonu. Opozycja skoncentrowała się na atakowaniu samego rządu za brak zdecydowania w żądaniu wyczerpujących wyjaśnień od USA. Wkrótce jednak do Berlina zawita sekretarz stanu John Kerry z misją naprawienia szkód politycznych.

Czasu coraz mniej

Niemiecka konstytucja nie przewiduje żadnego nieprzekraczalnego terminu, w którym miałoby nastąpić głosowanie w Bundestagu na temat przyszłego szefa rządu. Może nim być jedynie Angela Merkel, szefowa zwycięskiego ugrupowania. Niewykluczone, że rząd ukonstytuuje się dopiero w przyszłym roku, w każdym razie dopiero wtedy zacznie de facto funkcjonować.

– Belgia nie miała rządu przez cały rok i byli tacy obywatele, którzy tego nie zauważyli – zwracają uwagę niemieckie media. Ale Niemcy to największa gospodarka Europy i kraj, który w praktyce decyduje o kształcie rozwiązań na poziomie Unii Europejskiej. Program przyszłego rządu, ma konsekwencje nie tylko dla Niemiec.

Tymczasem partnerzy negocjacji trzymają wszystkich w napięciu. Nie uzgodnili jeszcze wielu najbardziej zasadniczych punktów.

Mimo deklaracji gotowości do kompromisu nie ma ostatecznego porozumienia w jednej z najważniejszych dla SPD spraw, jaką jest wprowadzenie w całym kraju płacy podstawowej w wys. 8,5 euro za godzinę. W dziedzinie ochrony środowiska i rolnictwa lista rozbieżności jest dłuższa niż uzgodnionych spraw. Jest porozumienie w sprawie polityki zagranicznej, ale tu nie ma w zasadzie różnic pomiędzy partiami. Nieźle idą negocjacje na temat budżetu i finansów.

Ale nie ma nawet śladu kompromisu na temat żądanego przez SPD równouprawnienia homoseksualnych związków partnerskich w postaci przyznania im prawa do adopcji dzieci. Brak zgody na temat zasiłków dla kobiet opiekujących się dziećmi w domu, bo nie odpowiada im przedszkole.

To nie drobiazgi, bo dla SPD liczy się każdy przecinek, którym różni się od chadecji. A więc konserwatywnego ugrupowania Angeli Merkel, które w ostatnich latach robiło wszystko, aby zbliżyć się do socjaldemokratycznego elektoratu, przeznaczając dla przykładu miliardy na rozbudowę systemu przedszkoli, o co walczyła zawsze SPD.

Szantaż SPD

Socjaldemokraci z ogromną rezerwą i po wielu wahaniach doszli do wniosku, że nie mają innego wyjścia jak rozpocząć po raz kolejny flirt z CDU/CSU, który powinien zakończyć się małżeństwem. Tak jak w 2005 roku, z tym jednak, że wtedy chadecja miała w wyniku wyborów zaledwie jeden punkt procentowy przewagi.