Wyzwania Hollande’a

Jedyna rzecz, która ma dzisiaj znaczenie, to bynajmniej nie wyniki badań opinii publicznej, ale jaka będzie Francja za pięć lat – oświadczył Francois Hollande na niedawnej pierwszej konferencji prasowej od czasu objęcia urzędu. W ten sposób odniósł się do medialnej burzy, jaką wywołały informacje o dramatycznym spadku popularności prezydenta socjalisty.

Szczególnie bolesna dla prezydenta jest utrata zaufania zwykłych pracowników. Sześć miesięcy temu wspierały go dwie trzecie robotników,  dzisiaj o połowę mniej. A jest to grupa społeczna, która stanowi bazę elektoratu Partii Socjalistycznej.

Pożądany pragmatyzm

– Mamy do czynienia ze zjawiskiem nieznanym w czasach V Republiki – zwraca uwagę Jerome Sainte-Marie, politolog z instytutu CSA. Dotychczasowe działania w postaci populistycznego kroku, jakim było obniżenie wieku emerytalnego, były realizacją wyborczych obietnic i zostały szybko zapomniane. Podobnie jak spektakularne posunięcia w rodzaju zmniejszenia pensji prezydenta o jedną trzecią, po podwyżce o 170 proc. za czasów Nicolasa Sarkozy'ego.

Czy słaby prezydent jest w stanie nie tylko skutecznie rządzić krajem, ale i przeprowadzić szereg zapowiadanych reform, w dodatku o charakterze liberalnym?

Największa po niemieckiej gospodarka UE znajduje się w bardzo złej kondycji. Wciąż grozi jej istotne obniżenie kredytowych ratingów.

Trzy miliony Francuzów są bez pracy, czyli co dziesiąty zdolny do pracy obywatel. Jedynie w ciągu ostatnich dziesięciu lat liczba miejsc pracy w przemyśle zmniejszyła się o 750 tys. Spadek produkcji w tym czasie wyniósł 7,3 proc. Dla porównania produkcja w Niemczech wzrosła o jedną piątą.

Płace za wysokie

Nic więc dziwnego, że jedna czwarta Francuzów w wieku do 24 lat nie ma pracy. Co gorsza, w ostatnim dziesięcioleciu udział Francji w handlu światowym spadł o jedną czwartą. Za to płace we Francji są na jednym z najwyższych poziomów w Europie i są nieco wyższe od średniej niemieckiej. Z danych OECD wynika, że średnia płaca w przemyśle wynosi 35,91 euro. „Pilnym zadaniem jest poprawa konkurencyjności francuskiej gospodarki" – napisał w swym raporcie Louis Gallois, socjalista i były szef koncernu EADS, do którego zwrócił się rząd z prośbą o analizę stanu francuskiej gospodarki.

Podobne raporty lądowały w przeszłości na rządowych biurkach. Tym razem jednak premier Jean-Marc Ayrault ogłosił, że rząd skorzysta z dobrych rad. Już w przyszłym roku francuskie firmy odciążone zostaną 20 mld euro podatków. W sumie cały pakiet wsparcia gospodarki będzie dwa razy większy. Koszty, przynajmniej początkowo, spadną na barki całego społeczeństwa w postaci podwyżki podatku VAT. Takiej polityki nie spodziewali się zwolennicy Partii Socjalistycznej.

Przykład Schrödera

– Odciążenie firm  oznacza w praktyce  zasadniczą zmianę ideologii francuskich socjalistów – twierdzi Gilles Moec z londyńskiego oddziału Deutsche Banku. Zmiana ta, przeciwko której burzy się francuska lewica, także lewe skrzydło partii Hollande'a, oznacza zerwanie z ideologią całego obozu lewicowego w kraju.

Spadek popularności nie zwiastuje końca François Hollande'a, chociaż do pewnego stopnia destabilizuje jego władzę. Na ostatniej konferencji prasowej dał się poznać jako polityk bardzo elastyczny – tłumaczy „Rz" Georges Mink, politolog z Francuskiej Akademii Nauk. Innymi słowy, prezydent dał jasno do zrozumienia, że pójdzie drogą niemieckiego kanclerza Gerharda Schrödera, któremu przypadła niewdzięczna dla socjaldemokraty rola reformatora gospodarki w duchu liberalnym. Efekt był taki, że Niemcy przekształciły się z „chorego człowieka Europy" na początku ubiegłej dekady w prawdziwego tygrysa dziesięć lat później.

Kanclerz Schröder oddał jednak władzę przed końcem swej drugiej kadencji. Prezydent Hollande ma pewność, że rządzić będzie jeszcze co najmniej cztery i pół roku. Ma więc sporo czasu na sanację Francji. – Republika dysponuje rezerwami. Francja stanie na nogi, jeżeli skoncentrujemy się na sprawach najważniejszych – zapowiedział ostatnio prezydent.

Europa Hollande'a

Za jedno ze swych osiągnięć w sprawach unijnych uważa prezydent Hollande doprowadzenie do „reorientacji Europy". Ma na myśli opiewający na 130 mld euro pakt wzrostu przyjęty na czerwcowym szczycie UE. Środki te mają zostać przeznaczone na wsparcie wzrostu gospodarczego w UE i w rozumieniu Paryża stanowią konieczną przeciwwagę dla dyscyplinującego paktu fiskalnego. – Solidarność, a nie wyłącznie oszczędności bez końca, przyczynią się do redukcji deficytów budżetowych – głosi Francois Hollande. To czysta retoryka. W interesie Europy jest silna gospodarczo Francja. Na razie jest ona nierzadko stawiana w jednym szeregu z Włochami czy nawet Hiszpanią.

Więcej podziałów niż celów wspólnych

- Gospodarka. Modernizacja Francji zakłada ekspansję gospodarczą. Na współpracę z Francją  otwarta jest  szczególnie powstająca polska energetyka atomowa. Interesujące są perspektywy zwiększenia współpracy przemysłu zbrojeniowego.

- Bezpieczeństwo i obrona. Zbliżenie stanowisk  jest zauważalne, jasne daleko jeszcze do przezwyciężenia traumy z czasów Jacques'a Chiraca, który na poparcie Polski udzielone USA w Iraku  zareagował słynnym powiedzeniem o „zmarnowanej okazji, aby siedzieć cicho".

- Integracja europejska. Francja jest za Unią dwóch prędkości i jest mocno sceptyczna w sprawie rozszerzenia strefy euro. Polska  prezentuje w tych sprawach odmienne poglądy.

- Paryż stoi murem za wspólną polityką rolną,  starając się utrzymać dotychczasowy poziom jej finansowania w następnych latach. Polsce bardziej zależy na Funduszu Spójności.

- Francja nie zgadza się na eksploatację gazu łupkowego i jest za zakazem w całej Unii Europejskiej.  Jest to sprzeczne z polskimi interesami.