Izrael przed nowym wyzwaniem

Korespondencja z Tel Awiwu

W Europie nikt nas nie rozumie. Trzeba tu mieszkać, aby wiedzieć, jak to jest z pokojem na Bliskim Wschodzie – skarży się Uri. Korzystam z jego taksówki z drodze z lotniska Ben Guriona do Tel Awiwu. Po półgodzinie wiem już, że ma 41 lat, gdzie mieszka i że za wynajmowane mieszkanie płaci 4,5 tys. szekli, czyli fortunę, oraz że osiem lat spędził w Nowym Jorku. Wrócił z dolarami. Za 100 tys. szekli (ok. 100 tys. zł) kupił hyundaia i ciężko pracuje w kraju, którego ponad połowa mieszkańców zarabia nie więcej niż płaca minimalna, czyli 4,65 tys. szekli, i płaci horrendalne pieniądze za czynsze.

Ale najczęściej z ust Uriego pada skrót BDS. Jest na ustach wszystkich w Izraelu  w ostatnim czasie. Wszyscy wiedzą, że BDS jest wezwaniem do bojkotu Izraela na świecie. – Zwolennicy BDS oraz działalność Rady Praw Człowieka ONZ przypomina zniesławianie Żydów w czasach nazistowskich. Od tego wszystko się zaczęło – ogłosił premier Beniamin Netanjahu na konferencji prasowej w czasie niedawnej wizyty Grzegorza Schetyny w Izraelu.

BDS oznacza Boycott, Divestment, Sanctions. Ruch skupia dziesiątki organizacji na świecie – studenckich, pokojowych oraz walczących o prawa człowieka od USA po Australię.

Wzywają do bojkotu produktów izraelskich, ostracyzmu politycznego, wycofania inwestycji, a nawet nałożenia sankcji gospodarczych na państwo żydowskie. Jest wyzwaniem dla państwa żydowskiego, gdyż jest ruchem oddolnym, a nie nawoływaniem do bojkotu przez rządy państw arabskich i muzułmańskich, z czym Izrael radzi sobie doskonale.

Ukarać Tel Awiw

Jest nabierającym rozpędu ruchem  wzywającym do izolacji Izraela, który nadal okupuje Zachodni Brzeg, odmawia Palestyńczykom prawa do ustanowienia własnego państwa i nie zamierza zasiąść do negocjacji z nimi. – W ostatnich tygodniach mamy do czynienia z prawdziwą falą histerii na temat BSD – mówi Tal Shalev, czołowa dziennikarka nowego kanału telewizyjnego I 24 nadającego po francusku, angielsku i arabsku dla odbiorców poza Izraelem. Jej właściciel, najbogatszy Izraelczyk z korzeniami francuskimi, zainwestował dwa lata temu  miliony w supernowoczesne studio w Jafie, ale nadal nie może zdobyć koncesji na nadawanie w Izraelu.

Jak mówi Shalev, histerię sprowokowało kilka ostatnich wydarzeń. Najpierw był rozważany przez delegację Autonomii Palestyńskiej wniosek do FIFA, aby zawiesić członkostwo Izraela w tej organizacji  z powodu szykanowania piłkarzy klubów palestyńskich. Palestyńczycy wycofali się w końcu ze swych planów.

Wtedy Izraelem  wstrząsnęła wypowiedź Stéphane  Richarda,  szefa koncernu Orange, który na spotkaniu w gronie biznesowym w Kairze oświadczył, że wycofałby się z Izraela już jutro, gdyby tylko mógł.  W Izraelu zawrzało. – Jeżeli chce, to niech to uczyni, lecz niech nie liczy na izraelskie   komponenty elektroniczne do swych telefonów – zagrzmiał w odpowiedzi premier Netanjahu z trybuny Knesetu.

Dla wielu obywateli państwa żydowskiego wypowiedź  Richarda stała się koronnym dowodem, że Francja jest obecnie najbardziej antysemickim krajem w Europie. Potwierdzać to mają statystyki, z których wynika, że w roku ubiegłym po raz pierwszy alija z Francji, czyli emigracja do państwa żydowskiego, przewyższyła liczbowo tradycyjne kierunki napływu imigrantów, czyli olim, z Rosji i Ukrainy.

W dodatku to Paryż przygotowuje projekt rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, w której ma być mowa o wyznaczeniu 18-miesięcznego terminu zakończenia negocjacji pokojowych. To brzmi jak ultimatum.

Co więcej, Francja wspiera energicznie projekt UE specjalnego oznakowania produktów izraelskich importowanych do Europy, które są wytwarzane w izraelskich osiedlach na ziemiach okupowanych. To głównie produkty rolne: pomarańcze, daktyle, czy kosmetyki wytwarzane z minerałów uzyskiwanych z Morza Martwego. Bo dlaczego miałyby być nadal zaopatrywane w informację „Made in Israel", skoro status tych ziem nie został ostatecznie ustalony – argumentuje Bruksela.

Antysemityzm w nowej postaci

W Izraelu jest to traktowane jako wyraz niedopuszczalnego politycznego nacisku na rząd państwa żydowskiego, aby zdecydował się w końcu na ustępstwa pod adresem Palestyńczyków, nawet kosztem swego bezpieczeństwa.

– UE ma pretensje  do oznakowania towarów powstających w osiedlach, co nie ma nic wspólnego z ruchem BDS. Większość obywateli nie widzi żadnej różnicy, traktując całość jako rodzaj spisku przeciwko ich państwu – tłumaczy Shai Zarivatch, dyrektorka w resorcie gospodarki.