Wypędzeni z własnego mieszkania

Waldemara Pawłowskiego z Koszalina oblewającego się rozpuszczalnikiem na oczach komornika i policjantów pokazywały chyba wszystkie telewizje i serwisy internetowe. Tydzień temu groził, że jeśli ktoś wyniesie z mieszkania choćby mebel, to się podpali.

– Bałem się – mówi dziś Pawłowski. – Że będzie bardzo bolało. Że umrę. Ale jeszcze bardziej tego, że zabiorą nam nasze mieszkanie, że skończymy pod mostem.

Pawłowski, schludny, w polo i czystych, choć dawno już niemodnych dżinsach, poprawia nerwowo obszerną kurtkę. Mówi, że schudł 10 kilo. Od dawna normalnie nie sypia.

Naprawdę by się podpalił? – Nie wiem – odpowiada. – Przysięgam, nie wiem. Czułem tylko wielką niesprawiedliwość. I bunt. Bo nas oszukali. Zaszczuli. Okradli.

Kazimierz Okińczyc, prezes Koszalińskiej Spółdzielni Mieszkaniowej Przylesie: – To był cyrk. Cyrk obliczony na media.

Do eksmisji w ubiegłym tygodniu nie doszło. W niedzielę Pawłowscy sami wyprowadzili się z mieszkania, w które wnieśli wkład spółdzielczy i w którym żyli od 20 lat.

– To skandal, że w majestacie prawa wyrzuca się ludzi z mieszkania za dług w wysokości 1300 zł, na dodatek wirtualny, wynikły z perfidnego działania władz spółdzielni – mówi Danuta Janus, koszalińska radna PO, szefowa oddziału Krajowego Związku Lokatorów i Spółdzielców.

– Każdy, kto zechciał poznać kulisy sprawy Pawłowskich, wie, że jest szokująca i wykracza znacznie poza problem tych konkretnych ludzi – ocenia Danuta Olejniczak, posłanka PO z Koszalina. – Niestety, mało kto chce w te kulisy wnikać.

– Eksmisję orzekł sąd, nie ja, spółdzielnia nie jest instytucją charytatywną, a Pawłowscy to dorośli ludzie i mogą mieć pretensje sami do siebie. Nikt za nich płacił nie będzie – denerwuje się prezes Okińczyc. I dziwi się, że „Rz” interesuje się „banalną sprawą”.

[srodtytul]Sztuczka z najmem[/srodtytul]

Ale sprawa była banalna tylko na początku. W 74-metrowym mieszkaniu w Koszalinie Pawłowscy mieszkali z trójką dzieci i rodzicami Krystyny. On rozwoził nocami prasę u kolportera, ona pracowała w sklepie mięsnym.

[wyimek]To skandal, że wyrzuca się ludzi za 1300 zł długu, na dodatek wirtualnegoDanuta Janus koszalińska radna PO[/wyimek]

Pod koniec 2003 r. zaczęli mieć kłopoty z płaceniem czynszu. – Rodzice (zanim zmarli) chorowali, mama z rakiem odbytu wymagała stałej opieki, więc nie mogłam pracować – opowiada Pawłowska. – Należności płaciliśmy w kratkę: raz czynsz, raz leki, raz coś do ubrania.

Wiosną 2006 r. otrzymała pismo, że rada nadzorcza spółdzielni wykluczy ją z grona członków, jeśli nie zapłaci 2016,75 zł zaległości.

– Poszłam do tej rady, chciałam wytłumaczyć, iż jest mi teraz ciężko, ale że wezmę kredyt, spłacę. Usłyszałam, że „teraz to pani będzie spłacać do usranej śmierci” – twierdzi Pawłowska.

Z grona członków ją wykluczono. – Ale prezes przekonał mnie, żebym podpisała umowę najmu na pół roku i obiecał, że jak pokryję zaległości, to przywróci mi prawa członkowskie.

Wzięli 3 tys. zł kredytu i spłacili dług. Pawłowski pamięta, że jak w spółdzielni policzyli odsetki, to mu jeszcze 800 zł zabrakło i musiał szybko dopożyczyć u życzliwej kioskarki.

Jednak spółdzielnia najpierw odmówiła im przywrócenia członkostwa, a w styczniu 2007 r. prezes nie przedłużył umowy najmu. Za to wezwał do opuszczenia lokalu.

[srodtytul]Spółdzielnia nalicza „dług”[/srodtytul]

Gdy Pawłowscy odmówili, za korzystanie z lokalu bez umowy spółdzielnia naliczyła im 1200 zł miesięcznie czynszu „odszkodowawczego”, a w październiku skierowała do sądu wniosek o eksmisję. Powód? Zaległości czynszowe, dokładnie 1372,58 zł. Prezes kazał wyłączyć Pawłowskim prąd.

– Ale my płaciliśmy regularnie czynsz, tyle że normalny, a oni nam doliczali różnicę według stawek z biur nieruchomości – tłumaczy Pawłowski. Przyznaje, że wtedy się spółdzielni postawili. Uznali, że to niesprawiedliwe.

Posłanka Olejniczak: – Spółdzielnia nie ma prawa zachowywać się jak prywatna firma, która działa dla zysku. Ale pan prezes od lat właśnie tak ją traktuje.

Okińczyc: – Po to się nalicza taki czynsz, żeby zmusić do wyprowadzki nieuprawnionego lokatora. Moim obowiązkiem jest dbać o interes wszystkich spółdzielców, a nie o jakichś Pawłowskich, którzy zamiast rozliczyć swoją sprawę, biegają na skargę do mediów.

Jednak gdy do prezesa zgłosiła się kobieta, proponując zamianę mieszkania ze spłatą należności Pawłowskich, niczego nie wskórała. – Usłyszała od niego, że sprawy zaszły za daleko i że nie ma już o czym mówić – relacjonuje Krystyna Pawłowska.

– Od początku prezes zmierzał do tego, żeby pozbawić ich mieszkania – twierdzi radna Janus. – Wkręcił tych biedaków w spiralę długów, z której nie mieli szans się uwolnić.

– Z Pawłowskimi jest tak samo jak z małą Różą i jej rodzicami – uważa Olejniczak. – System rozjeżdża takich ludzi jak walec. Bo nie mają zębów, bo są biedni, niewykształceni. Czyli menele. Tymczasem Pawłowscy to prości, ale uczciwi ludzie.

– Jeszcze dwa lata temu byli zadbani i pełni godności. Dziś to ludzkie wraki – dodaje Janus.

Według kalkulacji Okińczyca Pawłowscy winni są już spółdzielni ok. 20 tys. zł. Licząc odsetki, koszty sądowe i komornicze.

– Im dłużej to wszystko trwa, tym gorzej dla nich – mówi prezes. – Bo ja te koszty im odliczę, kiedy dojdzie do zwrotu wkładu spółdzielczego.

[srodtytul]Prezes pod okiem CBA[/srodtytul]

Szef koszalińskiej spółdzielni to bohater licznych publikacji m.in. o bezwzględnym traktowaniu spółdzielców (a nawet parlamentarzystów – głośny był incydent, gdy kilka lat temu wynajęci do ochrony jednego z posiedzeń władz spółdzielni poturbowali ówczesnego senatora PiS Pawła Michalaka usiłującego wejść na obrady).

Problemem Przylesia zajmowały się „Sprawa dla reportera”, „Misja specjalna” i „Warto rozmawiać”. Ostatnio Okińczyc często gości na stronach „Faktu”, który nie skąpi mu wyrazistych tytułów: „Prezes, łotr, odciął mi gaz”, „Dostał medal, a jest przestępcą”, „Prezes mocniejszy od sądów”, „Tak sitwa zżera Koszalin” czy „Kolesiom mieszkania, ludzie na bruk”.