Flis: samorządowcy w wyborach jak akwizytorzy

Rz: Pisaliśmy wczoraj o samorządowcach, którzy startują do parlamentu (Samorządowcy tłumnie uciekają na Wiejską). Jest ich aż 1172. Mają szanse?

dr Jarosław Flis, socjolog z UJ:

Jak policzyłem, niespełna 70 takich kandydatów z czterech wielkich partii jest na tzw. biorących miejscach. To zapowiada słabsze odświeżenie krwi w parlamencie w porównaniu z wyborami 2007 r., gdy w sejmikach dochodziło do wymiany nawet jednej czwartej klubów radnych PO (zjawisko dotyczyło w jakiejś mierze też PiS). Bo i nie do końca o to chodzi, ale o przelanie na partie popularności samorządowców. Ruch jest dwukierunkowy – w 2010 r. do samorządu chciał przejść co dziesiąty parlamentarzysta. Ale wtedy ci mniej znani chcieli zamienić Sejm na realną władzę wójta, burmistrza czy prezydenta. Teraz wśród samorządowców na biorących miejscach jest tylko dwóch wójtów, a wśród kandydatów wielkich partii – ani jednego prezydenta miasta.

Partiom trudno znaleźć dobrych kandydatów na listy spoza polityki

Liczba startujących samorządowców świadczy o próbach przelania ich popularności na partie na ogromną skalę?

Skala jest duża, ale sam mechanizm wykorzystywany od dawna. Nawet największym partiom ciężko znaleźć na listę dobrych kandydatów spoza polityki, a poza tym po co brać zupełnie anonimowych? Ci znani lokalnej społeczności działają z korzyścią dla listy, ale i dla siebie. Nie liczą na mandat, są akwizytorami, którzy mają przyciągnąć elektorat. A przy okazji utrwalą swój wizerunek, sprawdzą aktualne poparcie przed kolejnymi wyborami do samorządu.

Jaki wizerunek? Tych, którzy naobiecywali, czego to nie zrobią w swoich gminach, a teraz chcą je opuścić?

Takie są ścieżki kariery i dla wyborców nie jest to szczególnie zaskakujące. Te reguły obowiązują na całym świecie, prezydent George W. Bush też był wcześniej gubernatorem Teksasu. To dla wieloletnich samorządowców także swoista próba – czy można przejść na wyższy szczebel teraz czy w następnej kadencji.

Z blisko 100 wójtów i burmistrzów na listach ponad połowę wystawia PSL.

To podstawowa strategia ludowców. Wyborcy spoza wielkich miast głosują nie na polityków z telewizji, lecz na znanego sobie człowieka.

Niedoszacowanie ludowców w sondażach bierze się właśnie z tego, że wyborcy nie głosują na abstrakcyjne PSL, o co pytają ankieterzy, ale na konkretnych ludzi.