NSA: nagranie z sesji rady ma charakter pomocniczy

Jeden z uczestników posiedzenia rady miejskiej zwrócił się do rady o przekazanie mu, na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, kopii nagrania z obrad. Poprosił o przekazanie go drogą poczty elektronicznej lub na płycie.

Przewodniczący wyjaśnił, że z posiedzenia został sporządzony protokół. Do odpowiedzi dołączył wyciąg z tego dokumentu.

Zainteresowany wniósł skargę na bezczynność rady do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Stwierdził, że organ winien udostępnić informację publiczną zgodnie z jego wnioskiem. Mężczyzna wskazał przy tym, iż nie otrzymał od organu informacji, że ten nie ma możliwości technicznych załatwienia sprawy. W jego ocenie, protokół z sesji nie oddaje w wierny sposób tego, co zostało powiedziane, dlatego też żądał nagrania. Dodatkowo podniósł, że organ nie udzielił odpowiedzi na jego wniosek w ustawowym terminie.

W odpowiedzi, rada miejska wyjaśniła, że zgodnie ze statutem rady, z każdej sesji sporządza się protokół. Przebieg sesji odzwierciedlony jest w protokole i tylko on może być udostępniony na żądanie osoby zainteresowanej. Każdy taki dokument jest zatwierdzany przez głosowanie na kolejnej sesji rady. Dopiero wówczas nabiera mocy prawnej i jest możliwe jego udostępnienie, również w formie informacji publicznej.

Organ wyjaśnił na koniec, że niezwłocznie po zatwierdzeniu protokołu, wyciąg z niego został przesłany skarżącemu bezpośrednio na jego adres. Tym samym nie można było mówić o jakiejkolwiek zwłoce.

WSA skargę oddalił. Wyjaśnił, że podstawowym źródłem informacji o przebiegu posiedzenia są protokoły lub stenogramy. Bezwzględny wymóg ich sporządzania i udostępniania jasno wynika z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z obowiązku tego organ jest zwolniony wyłącznie w przypadku, gdy sporządza i udostępnia materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące obrady w pełni. Zatem jedynie, gdy utrwalenie przebiegu sesji rady gminy jest kompletne, organ może nie sporządzać ani protokołu, ani też stenogramu i ograniczyć się może do udostępniania zapisu audiowizualnego.

Zdaniem sądu, w sytuacji gdy sporządzony został protokół z przebiegu sesji, przy braku utrwalenia kompletnego przebiegu sesji w innej formie np. audiowizualnej nie było podstaw do uwzględniania żądania. WSA dodał, że zapisy magnetofonowe stanowią jedynie środek pomocniczy do sporządzania protokołu pisemnego i nie są dopuszczane jako format dokumentacji pracy rady w systemie kancelaryjnym.

Wyraził też pogląd, że skoro mężczyzna mógł, za pomocą protokołu zapoznać się z przebiegiem interesującej go sesji, to konstytucyjne prawo do informacji o sprawach publicznych nie zostało w w sprawie naruszone. Nie bez znaczenia było również to, że skarżący był na sesji rady miasta, zatem miał więc możliwość dostępu do informacji publicznej.

Sprawa trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA 11 marca 2015 roku podzielił poglądy niższej instancji. Podkreślił, że skarżący uczestniczył w sesji rady i tą drogą wszedł w posiadanie informacji publicznej na temat jej przebiegu.

Zdaniem sądu, obowiązek udostępnienia informacji publicznej przez władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne nie dotyczy informacji ogólnodostępnej bądź informacji będącej już w posiadaniu wnioskującego o jej udostępnienie. Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej jest umożliwienie osobie zainteresowanej zapoznania się z jej treścią. Cel ten został zrealizowany, co oznacza że dalsze żądanie udostępnienia danych, chociaż w innej formie, nie rodzi po stronie organu obowiązku jej udostępnienia.

NSA dla porządku dodał na koniec, iż z przepisów wynika, że o ile wnioskodawca nie posiada interesującej go informacji, udostępnieniu podlega protokół z obrad organu kolegialnego, natomiast materiały audiowizualne i teleinformatyczne tylko wtedy, gdy nie został sporządzony protokół i o ile materiały te w pełni rejestrują obrady (I OSK 934/14).

Wyrok jest prawomocny.

Jeden z uczestników posiedzenia rady miejskiej zwrócił się do rady o przekazanie mu, na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, kopii nagrania z obrad. Poprosił o przekazanie go drogą poczty elektronicznej lub na płycie.

Przewodniczący wyjaśnił, że z posiedzenia został sporządzony protokół. Do odpowiedzi dołączył wyciąg z tego dokumentu.

Zainteresowany wniósł skargę na bezczynność rady do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Stwierdził, że organ winien udostępnić informację publiczną zgodnie z jego wnioskiem. Mężczyzna wskazał przy tym, iż nie otrzymał od organu informacji, że ten nie ma możliwości technicznych załatwienia sprawy. W jego ocenie, protokół z sesji nie oddaje w wierny sposób tego, co zostało powiedziane, dlatego też żądał nagrania. Dodatkowo podniósł, że organ nie udzielił odpowiedzi na jego wniosek w ustawowym terminie.

W odpowiedzi, rada miejska wyjaśniła, że zgodnie ze statutem rady, z każdej sesji sporządza się protokół. Przebieg sesji odzwierciedlony jest w protokole i tylko on może być udostępniony na żądanie osoby zainteresowanej. Każdy taki dokument jest zatwierdzany przez głosowanie na kolejnej sesji rady. Dopiero wówczas nabiera mocy prawnej i jest możliwe jego udostępnienie, również w formie informacji publicznej.

Organ wyjaśnił na koniec, że niezwłocznie po zatwierdzeniu protokołu, wyciąg z niego został przesłany skarżącemu bezpośrednio na jego adres. Tym samym nie można było mówić o jakiejkolwiek zwłoce.

WSA skargę oddalił. Wyjaśnił, że podstawowym źródłem informacji o przebiegu posiedzenia są protokoły lub stenogramy. Bezwzględny wymóg ich sporządzania i udostępniania jasno wynika z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z obowiązku tego organ jest zwolniony wyłącznie w przypadku, gdy sporządza i udostępnia materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące obrady w pełni. Zatem jedynie, gdy utrwalenie przebiegu sesji rady gminy jest kompletne, organ może nie sporządzać ani protokołu, ani też stenogramu i ograniczyć się może do udostępniania zapisu audiowizualnego.

Zdaniem sądu, w sytuacji gdy sporządzony został protokół z przebiegu sesji, przy braku utrwalenia kompletnego przebiegu sesji w innej formie np. audiowizualnej nie było podstaw do uwzględniania żądania. WSA dodał, że zapisy magnetofonowe stanowią jedynie środek pomocniczy do sporządzania protokołu pisemnego i nie są dopuszczane jako format dokumentacji pracy rady w systemie kancelaryjnym.

Wyraził też pogląd, że skoro mężczyzna mógł, za pomocą protokołu zapoznać się z przebiegiem interesującej go sesji, to konstytucyjne prawo do informacji o sprawach publicznych nie zostało w w sprawie naruszone. Nie bez znaczenia było również to, że skarżący był na sesji rady miasta, zatem miał więc możliwość dostępu do informacji publicznej.

Sprawa trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA 11 marca 2015 roku podzielił poglądy niższej instancji. Podkreślił, że skarżący uczestniczył w sesji rady i tą drogą wszedł w posiadanie informacji publicznej na temat jej przebiegu.

Zdaniem sądu, obowiązek udostępnienia informacji publicznej przez władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne nie dotyczy informacji ogólnodostępnej bądź informacji będącej już w posiadaniu wnioskującego o jej udostępnienie. Celem ustawy o dostępie do informacji publicznej jest umożliwienie osobie zainteresowanej zapoznania się z jej treścią. Cel ten został zrealizowany, co oznacza że dalsze żądanie udostępnienia danych, chociaż w innej formie, nie rodzi po stronie organu obowiązku jej udostępnienia.