Staż pracy i odprawy w administracji rządowej

Zgodnie z art. 5 k.p., jeżeli stosunek pracy określonej kategorii pracowników regulują przepisy szczególne, przepisy kodeksu stosuje się w zakresie nieuregulowanym tymi przepisami. Kwestia odprawy emerytalnej, choć jak się wydaje niekompletnie, została jednak w ustawie o pracownikach urzędów państwowych uregulowana. Mimo to, zażywszy na charakter tego świadczenia, powinna być ona jednak, moim zdaniem, pracownikowi sc wypłacona. W odprawie tej, co przypomniał SN w uchwale z 18 marca 2010 r. (II PZP 1/10), występuje bowiem element socjalny polegający na rekompensowaniu pracownikowi utraty zatrudnienia w związku z zaistnieniem sytuacji życiowych objętych ryzykiem rentowym lub emerytalnym.

Wprowadzając w 1996 r. do kodeksu pracy regulacje dotyczącą powszechnej odprawy emerytalnej lub rentowej (art. 92

1

k.p.), ustalono minimalny standard uprawnień płacowych pracownika z tytułu rozwiązania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę. Odprawa taka jest zatem – zdaniem SN – świadczeniem powszechnym, ustawowo gwarantowanym, a jej wysokość odpowiada jednomiesięcznemu wynagrodzeniu za pracę pracownika i jest niezależna od posiadanego przez niego stażu. Jest to świadczenie, które każdy pracownik powinien otrzymać raz w życiu, gdy traci swój status pracowniczy w związku z przejściem na rentę lub emeryturę (wyrok SN z 6 maja 2003 r., I PK 223/02). Warto dodać, że ustawa o służbie cywilnej kwestie te reguluje całościowo. Na jej podstawie (art. 94 usc) każdy członek korpusu, nawet ten z niewielkim stażem, jeśli będzie odchodził na emeryturę, odprawę dostanie. Od osiągniętego stażu zależy tylko jej wysokość. Trudno byłoby zatem przyjąć, że inne zatrudnione w tym samym urzędzie osoby mogą być jej pozbawione w ogóle, choćby w minimalnej wysokości.

podstawa prawna: art. 28 ustawy z 16 września 1982 r o pracownikach urzędów państwowych (tekst jedn. DzU z 2013 r., poz. 269 ze zm.)