Urodzony w 1943 roku Edward Dwurnik to wybitny polski malarz i grafik, jedna z najbardziej rozpoznawalnych osobowości polskiej sztuki współczesnej.
W latach 1963-70 studiował malarstwo, grafikę i rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom zdobył w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1970 r. Rok później odbyła się jego debiutancka wystawa w Galerii Współczesnej w Warszawie.
Przełomowym momentem w początkowym etapie twórczości Dwurnika, było zetknięcie się w 1965 r. z pracami Nikifora, który był dla artysty najważniejszym mistrzem. Inspiracje twórczością krynickiego artysty naiwnego widać szczególnie w cyklu prac Dwurnika przedstawiających widoki miast z lotu ptaka, zatytułowanych „Podróże autostopem" – jest to cykl najliczniejszy i zarazem najbardziej rozpoznawalny.
W latach 70. Artysta zapoczątkował cykle: „Robotnicy" i „Sportowcy", które kontynuował do lat dziewięćdziesiątych, zyskując dzięki nim miano malarza PRL-owskiej codzienności. W latach 80. malarstwo Dwurnika stało się bardziej ekspresyjne i dramatyczne, odnosiło się do zmian jakie zaczęły zachodzić w Polsce: Sierpnia '80, czy proroczej wizji wprowadzenia stanu wojennego.
W latach 90. artysta tworzył kontynuację „Podróży Autostopem", czyli „Błękitne miasta" przedstawiając m.in.: Londyn, Paryż, Stuttgart czy Barcelonę. Pracował także nad nowymi cyklami: „Diagonalne", „Błękitne", „Wyliczanka". Po 2000 roku zaczął zajmować się także sztuką abstrakcyjną, tworząc cykl „Dwudziesty piąty" oraz namalował serię kobiecych aktów.
