Redaktor Fikus jest nie tylko legendą naszej gazety, ale także niezależnego dziennikarstwa w Polsce. Po raz pierwszy dał się we znaki komunistom w 1968 roku, gdy pod tytułem „Kur wie lepiej”, napisał tekst będący odpowiedzią na „demaskatorskie”, antysemickie teksty dziennikarza Tadeusza Kura. Artykułu nie opublikowała „Polityka”, w której Fikus wówczas pracował (tekst wstrzymała cenzura), ale krążąc w odpisach przysporzył autorowi wiele szacunku i sympatii.
Sława Dariusza Fikusa urosła w latach 80. Po sierpniu przyszły szef „Rzeczpospolitej” opowiedział się jednoznacznie po stronie „Solidarności”, w imieniu związku negocjował z komunistami dostęp opozycji do środków masowego przekazu i pracował nad projektem ustawy ograniczającej cenzurę. Został sekretarzem generalnym Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Był nim nadal w czasie stanu wojennego – gdy SDP oficjalnie zdelegalizowano. W latach 80.
w drugim obiegu wydał głośne książki „Pseudonim Łupaszka. Z dziejów V Wileńskiej Brygady Śmierci i Mobilizacyjnego Ośrodka Wileńskiego Okręgu AK” oraz „Foksal „81”.
W październiku 1989 premier Tadeusz Mazowiecki powołał Fikusa na redaktora naczelnego „Rzeczpospolitej” – istniejącej od 1982 roku gazety rządowej. Jako jej szef Dariusz Fikus otrzymał rangę podsekretarza stanu i prawo do uczestnictwa w posiedzeniach rządu. Miesiąc po objęciu funkcji Fikus pisał: „padają mury, upadają autorytety, nie mówiąc o pomnikach, i „Rzeczpospolita” musi nadążyć za tymi przemianami”. I gazeta Fikusa szybko się zmieniała – najpierw personalnie (naczelny szybko wymienił dziennikarzy działu politycznego), potem także i technicznie (przejście na technikę komputerową).
Dariusz Fikus zmarł 2 marca 1996 roku podczas urlopu w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Rok po jego śmierci redakcja – za zgodą i przy współpracy z wdową po redaktorze – ustanowiła nagrodę jego imienia, corocznie przyznawaną ludziom mediów – tym, których ideą jest umacnianie wolności i niezależności mediów oraz propagowanie wysokich standardów etyki dziennikarskiej.
