Tradycyjnie z okazji Dnia Pamięci Holokaustu i Marszu Żywych w byłym obozie Auschwitz powraca dyskusja na temat antysemityzmu.

Czy to zjawisko jest już martwe, czy też wprost przeciwnie – ma się dobrze?

Ja, niestety, przychylam się do tego drugiego zdania, choć niewątpliwie mamy dziś do czynienia z zupełnie innym antysemityzmem niż kilkadziesiąt lat temu.

Nowoczesny antysemityzm, który szczególnie rozpowszechniony jest na zachodzie Europy wyznawany jest przez dwie, wydawałoby się zupełnie odmienne, grupy. Jedną z nich są lewicowi intelektualiści, ludzie, którzy rozdają karty na salonach, mają dużo do powiedzenia w mediach. Dla nich Izrael jest państwem niemal faszystowskim, państwem, które dokonuje „ludobójstwa biednych i bezbronnych Palestyńczyków”. A co gorsza, jest sprzymierzone ze znienawidzonymi przez nich imperialnymi Stanami Zjednoczonymi.

[srodtytul]Ataki w imię tolerancji[/srodtytul]

W tej kwestii owi lewicowi intelektualiści odrzucają stworzoną przez siebie samych polityczną poprawność i bez ogródek atakują i krytykują Żydów. A co ciekawe, dzieje się to w imię tolerancji, walki z „neokolonialnym reżimem” w obronie uciśnionych i sprawiedliwości społecznej. W rzeczywistości jest to jednak maska, za którą kryje się zwykły antysemityzm. Uprzedzenie i niechęć do ludzi ze względu na ich pochodzenie etniczne.

Drugą grupą, wśród której rozpowszechniony jest ten nowy antysemityzm, są wielkie i coraz bardziej wpływowe w krajach zachodniej Europy mniejszości muzułmańskie. To właśnie przedstawiciele tych grup w imię solidarności z „uciśnionymi Palestyńczykami” dokonują największej liczby ataków na Żydów, żydowskie instytucje, synagogi i cmentarze. Zachowania takie na ogół nasilają się, gdy dochodzi do eskalacji konfliktu na Bliskim Wschodzie.

[srodtytul]Francuzi, spójrzcie w lustro[/srodtytul]

Wśród państw, w których ten nowy antysemityzm jest najbardziej dostrzegalny i groźny – zarówno w jego lewicowo-intelektualnej, jak i muzułmańskiej odsłonie – jest niestety Francja. Trudno mi więc zrozumieć, dlaczego Francuzi tak bardzo lubią z wyższością pouczać Polaków i wypominać im ich antysemityzm. Tak jak to miało miejsce w niedawnej recenzji filmu „Katyń” Andrzeja Wajdy w „Le Monde”.

W Polsce w przeciwieństwie do Francji antysemickie ataki się niemal nie zdarzają. Co prawda, nad Wisłą zawsze istniała formacja ideowa odwołująca się do antysemityzmu, ale dziś wśród polskich elit, i nie tylko, panuje absolutny konsensus: antysemityzm po Auschwitz to grzech i niegodziwość. Pogląd niegodny uczciwego człowieka.

Gdy już porównujemy Polskę i Francję, nie powinniśmy się ograniczać tylko do współczesności. Warto prześledzić wojenne dzieje obu tych krajów. A więc z jednej strony Pétain, Laval i państwo Vichy, kolaboracja i zinstytucjonalizowana współpraca w Holokauście. Z drugiej niezłomna walka z Trzecią Rzeszą i potępienie przez władze tych nielicznych osobników, którzy pomagali Niemcom w mordowaniu Żydów. W Polsce nigdy nie było Lavala ani Vichy.