Siedem lat to za mało

I czyż lud świata nie dotarł na szczyty? Oto heglowski duch dziejów za sprawą prowincjonalnego Miczurina daje o sobie znać i w annałach historii botaniki umieszcza potomka proletariuszy z Żyrardowa.

Sława „mołojca" nigdy nie szkodziła towarzyszom. Gazety kolorowe wciąż nie zaprzestają także lansu towarzysza generała - prezydenta, który teraz jakoby od dawna przepada za macaniem kolan towarzyszek – kobiet. O szkoleniach wyjazdowych aktywu w imieniu ludu pracującego miast i wsi krążą legendy. Kwalifikacje towarzysza Millera na następcę polskiego Fanfana Tulipana, czyli Kalibabki, znane są przynajmniej od czasu „Erotycznych immunitetów" pióra Anastazji P. - autorki podającej się zrazu za hrabiankę Potocką, wyrażającej się o modus operandi w dziedzinie seksu dzisiejszego Fanfana Tulipana nader pochlebnie. W przeciwieństwie do cenzurek wystawionych konkurencyjnym towarzyszom. Rzeczy działy się, jak przystało na potomstwo robotniczo-chłopskie, w posiadłości hrabiów Colonna - Walewskich, odebranej niegdyś właścicielom aktem sprawiedliwości dziejowej pod lufami czołgów ze Wschodu.

Jednorazowa pisarka ( specjalizacja aktualna do dziś wśród proletariatu miast i wsi ) wspomina w swoim utworze, że Miller miał zwyczaj witania się z nią pytaniem : - Co słychać w wielkim świecie?

Nic to tak do końca zabawnego, bo jakim cudem chłopak z Żyrardowa mógł się połapać, że ta świeża, wiejska dziewoja nie jest hrabianką i nazywa się zupełnie inaczej. Mistyfikacja Anastazji P. wydała się dopiero później. Być może, za sprawą mściwych towarzyszy zdecydowanie gorzej ocenionych. Były to dawne czasy euforii pierwszych lat kapitalizmu III RP, który z uprzejmości towarzysza generała - prezydenta trafił się tubylcom jak ślepym kurkom. Nota bene, kapitalizmu jednak dotąd nie na tyle kapitalistycznego, żeby oddać właścicielom skradzione Walewice. Najlepsze dzieci ludu przecież także chcą bawić się po pańsku. Dziś to one mają do dyspozycji tłumy prawdziwych lokajów.

Rezultatem tego zjawiska jest słynna mucha suillia Niesiolowski, której ochrzczeniem wybił się niedawno wrocławski „uniwersytet przyrodniczy". Fałszywa hrabianka Potocka miała nosa, gdy w rozdziale „Stefan Niesiołowski – spacery z erotomanem" tyle lat wcześniej napisała:

„Nadałam mu pseudonim Chrząszcz, dlatego, że miał tylko dwa garnitury, które nosił na zmianę. Jeden przebłyskiwał zielonkawo, drugi niebieskawo, oba były świecące. Strasznie śmierdziało mu z gęby".

Upss, sorry, ale to cytat. Anastazja P. musiała mieć jednak także coś z muchy, bo pomimo w/w cech przyszłego patrona suillia niesiolowski z pełnym profesjonalizmem oddała się swojej dochodowej sztuce w pomyślnej z nim współpracy.

Monika Olejnik także zresztą z godną podziwu systematycznością, z nieprzymuszonej chęci, wytrzymuje obecność patrona suillia Niesiolowski twarzą w twarz w niewielkim studiu. Procentują tu bez wątpienia zbliżone kwalifikacje politologiczne obojga. Od zootechniki do hodowli much jeden krok, to jasne. A inne uniwersytety niechże nie załamują się wrocławską przewagą. Wszak pozostaje jeszcze ambitne zadanie odkrycia nowego gatunku myszy. Prawem wieloletniego doboru negatywnego mamy w końcu już nawet także uczonych w prawie i filozofii, których intelekt, a zwłaszcza osobowość zawodzi nawet w konfrontacji z wyznawcami makaronu, gotowymi wieszać durszlak obok krzyża.

Tulipany „Leszek Miller", czerwone jak krew panów i obszarników, niesione w konduktach w towarzystwie durszlaków i składane na grobach zasłużonych rewolucjonistów, lub też walające się pod pomnikami w rodzaju czterech śpiących z drogocennymi, lub tandentnymi durszlakami pospołu, to jeszcze nie koniec świata.

My płaczmy nad sobą, bo w świecie urządzonym przez to towarzystwo tkwimy po uszy. Od roku 2007 do 2011 ministrem obrony naszego kraju, czyli nas, był lekarz psychiatra. Dotąd jesteśmy pensjonariuszami jego zakładu, tylko coraz bardziej przypominamy już nie ludzi, ale bezbronne, laboratoryjne myszy, które nie poznały jeszcze realnego życia, choć ręka z żyletką już nad nimi wisi.

Gdyby Bogdan Klich nie zerwał toku instalowania tarczy przeciwrakietowej natychmiast, w pierwszych tygodniach swojego urzędowania, już byśmy ją mieli. Od roku 2007 do dziś mija siedem straconych lat. Nie pomogły gorące apele i tłumaczenia poprzedniego, świetnego negocjatora tarczy. by zatrzymać katastrofalne działania. Witold Waszczykowski alarmował, ale na cóż miało się to zdać myszom oczarowanym muzyką fletu szczurołapa. Kogo więc w przyszłości może splamić krew bezbronnych ofiar tego kraju?