Włoski premier Silvio Berlusconi, otrzymując niespodziewanie wotum zaufania w Izbie Deputowanych, nie tylko przedłużył swój polityczny żywot. Teraz znów jest w siodle i to on po raz kolejny rozdaje karty.

To, co się stało we wtorek we włoskim parlamencie, trudno nazwać inaczej niż próbą puczu. Dysydenci, którzy pod wodzą Gianfranca Finiego opuścili partię Berlusconiego i stworzyli własną, liczyli, że wraz z opozycją obalą rząd i zmuszą Berlusconiego do złożenia rezygnacji. Wówczas wyłącznie do prezydenta Giorgia Napolitano należałaby decyzja, czy rozpisać wybory, czy też powierzyć komuś misję tworzenia rządu w ramach istniejącego układu sił w parlamencie. Berlusconi pozbawiony większości parlamentarnej na tę misję liczyć nie mógł. Co więcej, prezydent nie krył, że z powodu kryzysu gospodarczego i koniecznych pilnych reform nie chce skazać Włoch na dryf i agresywną kampanię wyborczą. Gra wydawała się więc dziecinnie prosta: wysłanie znienawidzonego Berlusconiego do bawienia wnuków i stworzenie “rządu pojednania narodowego”, jak mówili o tym pomysłodawcy, czyli większości parlamentarnej zupełnie innej od tej, która wyszła z urn wyborczych na wiosnę 2008 r. Jednak Berlusconi zagrał va banque, odrzucając nawet złożoną w ostatniej chwili propozycję, by szefował “rządowi pojednania narodowego” z udziałem wszystkich “rozsądnych sił w parlamencie”, a więc również lewicy. I wygrał.

[wyimek]Dziś alternatywy dla Berlusconiego nie ma. Włosi nadal chcą na niego głosować[/wyimek]

Szok był ogromny i paraliżujący. Również intelektualnie. Politycy opozycji i dysydenci do późnego wtorkowego wieczoru opowiadali w publicys- tycznych programach wszystkich telewizji, że Berlusconi co prawda wygrał, ale tak naprawdę przegrał. Miała też przegrać cała Italia pozbawiona dobrodziejstwa “rządu sił rozsądnych”. Lewicowa środowa prasa epatowała tytułami: “Początek końca” i “Wygrały gorsze Włochy”, zgodnie z przekonaniem lewicy o własnej wyższości ideologicznej i kulturowej. Jednak centrowa, choć niezbyt przyjazna Berlusconiemu największa gazeta Włoch “Corriere della Sera” nazwała rzecz po imieniu: “Absurdem jest negować zwycięstwo Berlusconiego. Teraz musi je przekuć na zwycięstwo dla całego kraju”.

Nie chodzi wcale o marne trzy głosy, które uratowały premierowi polityczny żywot, bo praktycznie z tak skromną większością, zwłaszcza gdy w auli nie ma wszystkich ministrów, praktycznie rządzić nie sposób. Sens zwycięstwa polega na tym, że jak się okazało, w tym parlamencie nie można stworzyć większości bez Berlusconiego. Kolejny zamach pałacowy już mu nie grozi. Naturalnie będzie musiał szukać szerszego poparcia, może włączając do koalicji chadeków. Jeśli mu się to nie uda, w dowolnym momencie może złożyć rezygnację jako zwycięzca wtorkowego głosowania i zażądać od prezydenta rozpisania wyborów. Kwirynał nie będzie mógł odmówić. A z sondaży wynika, że Berlusconi powinien znów wygrać.